Mijn keuze
“Mijn moeder hoopte erop, maar ik wilde niet zoals mijn oudere zus naar de MULO en het onderwijs in. Mijn hart lag van kleins af aan bij de zorg, bij het directe menselijke contact. Ik koos voor het klooster. In de overtuiging dat ik via die weg zeker mijn hart zou kunnen volgen.” In 1951 ging de zware kloosterdeur bij de Zusters van Liefde aan de Oude Dijk in Tilburg voor haar open. Vanaf die dag was het: zuster Wilma. En vanaf die dag was de wil van moeder-overste wet, ook wat betreft de aard van het ‘liefdewerk’ dat je als zuster zou gaan doen.
De keuze van een ander
“Aanvankelijk was ik blij want ik mocht de opleiding tot verpleegkundige volgen in het toenmalige St. Annaziekenhuis in Oss. Tijdens die opleiding werd ik veel, achteraf te veel, op de OK ingezet. Nadat ik geslaagd was, riep Moeder Balthazarine me bij zich. “Vanaf nu zul je werken op de OK”. Ik zei nog wel ’Moeder, dat werk is zo technisch, dat ligt me niet’, maar tegenspraak werd in die tijd, 1953, niet gewaardeerd. Ik kon alleen denken ‘wat vreselijk’. Na een tijd werd ik van de OK in Oss overgeplaatst naar die van het Antoniusziekenhuis in Utrecht. Daar was ik wel graag, het was een modern ziekenhuis, je mening werd op prijs gesteld, je ging gelijkwaardig om met elkaar. Maar dat mocht niet lang duren: in Eindhoven had men mij blijkbaar nodig op de OK van het Binnenziekenhuis. Als je geroepen werd, dan ging je. Ik schrok toen ik er aankwam; het was er oud, klein en de dokters waren heer en meester. “Als je het hier twee jaar uithoudt, dan is het lang”; zo werd ik welkom geheten.”
Dertig jaar
Dertig jaar lang is zr. Wilma hoofd van de OK van het huidige Catharinaziekenhuis geweest. “Omdat het van me gevraagd werd. Omdat de praktijk veelzijdig was; de hartchirurgie was een nieuw vakgebied, het oude ziekenhuis werd vervangen door nieuwbouw, ik mocht op studiereis naar het buitenland en mijn visie geven – van sommige dokters hoor, niet van allemaal. Het was echt pionieren. Ik kon het ook dertig jaar volhouden door te proberen een sfeer te creëren waarin gewerkt kon worden, een hecht team te smeden, een luisterend oor te bieden. Een mooi vak, voor een ander een droombaan, maar niet voor mij. Ik miste het echte contact met de patiënten elke dag.”
Eindelijk
“Een jaar voor mijn pensioen heb ik gevraagd of ik toch nog in de zorg zou mogen werken. In die tijd kwam palliatieve thuiszorg op. Dat wilde ik doen. De patiënten thuis bezoeken, hen in de laatste fase van hun leven begeleiden en goed verzorgen. Dat mocht. Na mijn pensioen ben ik er nog tot mijn 75ste jaar als vrijwilliger mee doorgegaan. Daar lag mijn hart, mijn bestemming toch nog bereikt.”
Laatst belde een oud-collega, OK-verpleegkundige van toen. “Wilma,” zei ze, “je wordt 90 toch? Dat laten we niet zomaar voorbijgaan hoor”.
Meer lezen over het 70-jarig kloosterleven van zr. Wilma? Of over dat van een van de andere 120 Zusters van Liefde die in Tilburg wonen? Dat kan in het septembernummer van het blad Zusters, dat u hier gratis kunt aanvragen. Of kijk op www.zustersvanliefdetilburg.nl