Met de muziek mee! (Bart van Hoof)

De mts kan hij in eerste instantie niet afmaken want de dienstplicht roept. Bart vertrekt naar Curaçao en omdat hij een verdienstelijk trompetspeler is, repeteert hij bij de marinierskapel. Het is het begin van een muzikale carrière die parallel loopt aan zijn werk bij NS Hoofdwerkplaats.

Terug in Nederland gaat hij weer aan het werk. Bart rijdt van de ene kerk naar de andere om geluidsapparatuur te installeren. Na enkele jaren kiest hij voor NS. Terugblikkend: ‘Dat was echt wel even wennen. Van een hele leuke baan met veel vrijheid kwam ik in een smerige werkplaats terecht. Daar stonk het naar olie en altijd was er lawaai. Zelfs bij de koffieautomaat kon je niet rustig van je bakkie genieten. En bovendien … was die koffie niet best. Toen kwam iemand op het idee om zelf een kan koffie te zetten. Al snel ontstonden er koffiegroepjes die zich op gezette tijden even terugtrokken en samen koffie dronken. Dat waren leuke, sociale momenten.’

Bart ontwikkelt zich van aspirant-monteur al snel tot hulp- en hoofdelektromonteur. Hij werkt aan de dieselelektrische locomotieven van het type 1000, 1100 en 1200. Later volgen de elektronisch aangestuurde locomotieven. Bart wordt regelvakman en haalt ook een machinistendiploma, benodigd om een loc te kunnen verplaatsen voor het proefdraaien.

Ondertussen laat de muziek hem niet los. In zijn vrije tijd speelt Bart in diverse bandjes zoals The New Starts en The Harolds. Ze treden op in heel Nederland bij bruiloften en partijen, maar ook in etablissementen waar op zondag gedanst wordt. In 1975, het jaar waarin Teach In het Eurovisiesongfestival wint, staan ze zelfs in het voorprogramma van de mateloos populaire band. Ook staat Bart aan de basis van het bekende dweilorkest Het ZOOI en als in de jaren tachtig livemuziek steeds meer wordt verdrongen door deejays richt hij zich op dixielandmuziek. De muziek is een volwaardige business naast Barts vaste baan bij NS: ‘We hadden een busje, instrumenten en meerdere kledingstukken, daar ging nog een heel kapitaal in zitten. We traden wel drie dagen per week op. Regelmatig nam ik onbetaald verlof omdat we gedurende een week in Italië mochten optreden. Dat verdiende beter dan bij NS. Gelukkig waren mijn bazen daar ruimhartig in.’  

Bij feestelijke gelegenheden en jubilea binnen NS trommelt Bart steevast enkele muzikale collega’s op om het gebeuren op te luisteren. Het wordt een heuse traditie. ‘Op de apparatenafdeling werkten een jongen uit mijn vaste band en een goede accordeonist. Met z’n drieën hebben we tussen de jaren zeventig en negentig tal van uitvoeringen gegeven. Ik wilde dat groter opzetten, maar jammer genoeg kreeg niet iedereen op elk moment vrij van zijn chef.’

Bart sluit zijn loopbaan bij NS af in een heel andere setting. Samen met vier collega’s schoont hij het (papieren) archief op. ‘We mochten lang niet alles bewaren, alleen wat ertoe deed. Je wilt niet weten wat voor moois we allemaal weg moesten gooien. De prachtigste tekeningen, stukken over het Bels Lijntje. Ik stond met de tranen in mijn ogen. Maar ja, er was simpelweg geen plek om alles te bewaren. En onze baas was een Rijksarchiefman, geen spoorman. Gelukkig heb ik nog wat geïnteresseerden blij kunnen maken met enkele documenten.’

Achteraf vindt hij die laatste vijf jaren in het archief de mooiste. ‘Ik zag de hele historie van NS aan mij voorbijtrekken. Zoals de grondaankoop bij Haaren voor de lijn Tilburg – Den Bosch. De eigenaar (de baron van het kasteel aldaar) ging akkoord mits hij de trein voor zijn kasteel mocht laten stoppen. Ook kwam ik bizarre strafzaken tegen. Medewerkers die voor het stelen van een paar spijkers ontslagen werden, of mensen die in een spoorhuis woonden en die zonder toestemming een zwangere dochter in huis hadden genomen omdat zij geen woonruimte had. Dat was uit nood geboren, maar ze werden zo hun huis uit gezet. Nee, het was niet alleen maar mooi wat daar gebeurde.’

Tegenwoordig woont Bart in Den Helder, zodat hij dichter bij zijn kinderen en kleinkinderen kan zijn. Muziek maakt hij nog steeds want ‘Dat zit nu eenmaal ín je,’ zegt hij. Geen wonder dat zijn passie ook is overgeslagen op zijn zoon, die tegenwoordig professioneel muzikant is. Ook de bekende musicalster Willemijn Verkaik is als schoondochter in de familie ‘ingetreden’. Bart gaat nog jaren met de muziek mee!

Dit verhaal is onderdeel van het project 'Sporen van de NS Hoofdwerkplaats: Samen verzamelen voor de Stadscollectie Tilburg'. Met dank aan Dienie Biemans, Tekstbureau Theo van Etten en Co-Cultuur/Leonie Wingen voor het afnemen van de interviews en optekenen van de verhalen.

Het project is mede mogelijk gemaakt door het Fonds voor Cultuurparticipatie en Fonds Erfgoed Tilburg.