Louis Sparidans
Afgelopen maand, op vrijdagmiddag 29 juli 2016, is Annie van Dongen overleden. Ze was getrouwd met mijn jongste broer Kees. Geboren in 1934, is ze op 1 mei van dit jaar 82 jaar geworden.
Haar ouderlijk huis stond aan de Molenstraat, aan het stuk tussen het Veldhovenplein en de Besterdring. Het is thans een deel van de Veldhovenring.
Haar vader werkte als melkboer bij de CTM, de vroegere Coöperatieve Tilburgse Melkfabriek aan het Wilhelminapark, hoek Stedekestraat. Officieel ‘Melkinrichting en Zuivelfabriek’ geheten. ‘Dochter van een melkboer’, het zou de titel van een roman kunnen zijn.
Die melkfabriek bestaat overigens al 35 jaar niet meer; overgenomen door Campina.
Kees en Annie leerden elkaar kennen tijdens dansavonden in het Café ‘Het Witte Paard’, destijds gehuisvest aan het Lijnsheike. Dit café bestaat eveneens, al sinds 1997, niet meer.
Ik geloof dat er op die plek tegenwoordig een supermarkt is gevestigd.
Bij oudere Tilburgers was dit café vooral bekend als ‘Twit Pèrdje’. In de vijftiger jaren van de 20e eeuw kende bijna iedereen in Tilburg deze locatie omdat daar vooral danslessen voor jongeren werden gegeven. En als ze daarvoor waren geslaagd konden ze iedere zaterdagavond daar, bijna voor niks, komen dansen.
Veel romances zijn daar uitgegroeid tot een huwelijk, zo ook bij Annie en Kees.
Even tussendoor: voor degenen die zich afvragen waar de naam ‘twit pèrdje’ vandaan komt, ik heb het opgezocht. Het was meer dan 150 jaar geleden een halteplaats voor de postkoets van Tilburg naar Den Bosch. Er was toen op die plaats al een koffiehuis en kennelijk stond er vaak o.m. een wit paard voor die postkoets, veronderstel ik.
Zo is ’t begonnen: in oktober 1958 trouwden ze, dit jaar 58 jaar geleden.
Ze kregen twee zonen, Henk en Rob. Die trouwden op hun beurt weer met May en Harriëtte en zo kregen ze vijf kleinkinderen; in alfabetische volgorde: Corbin, Jens, Moreno, Noah en Yasmine.
Annie was enig kind en o.a. vanwege de bestaande woningnood in die jaren trouwden ze samen in bij haar moeder. Haar vader, de melkboer, was betrekkelijk jong al overleden aan een hartinfarct, nadat hij ‘op een slechte dag’ onverwacht van zijn werk was thuisgebracht.
In de zeventiger jaren verhuisde het gezin naar een huis aan de Ringbaan Noord en nadien, toen de kinderen eenmaal het huis uit waren, nog een keer, nu naar een flat aan de Hoffmannlaan.
Tot ruim drie jaar geleden woonden ze beiden daar nog, totdat het niet meer kon. Annie werd meer en meer dement en na een korte spoedopname in een verpleeghuis in Goirle kwam ze terecht in het verzorgingshuis Mater Misericordiae aan de Kloosterstraat.
Kees (drie jaar ouder dan Annie) kon daar ook gaan wonen. Door een ongunstige samenloop van omstandigheden moesten ze echter in de week vóór haar overlijden nog verhuizen naar het Woonzorgcentrum Joannes Zwijsen aan de Burgemeester Brokxlaan. 'Mater Misericordiae' wordt in een van de komende jaren namelijk afgebroken resp. vernieuwd, zo wordt gezegd.
Hoe was Annie?
Ik heb haar niet anders gekend dan, wat ik noem, zachtmoedig, en wel in de betekenissen van zachtaardig, vriendelijk, goeiig, mild, meegaand en conflictmijdend.
Daarnaast heb ik haar altijd ervaren als zeer bescheiden en zorgzaam voor Kees en haar kinderen en kleinkinderen. Vooral ook zeer belangstellend naar haar kleinkinderen maar, ze drong zich nooit op de voorgrond.
Daarentegen kon ze, evenals de rest van het gezin, ook erg genieten van tripjes naar de Loonse en Drunense duinen, uitstapjes naar pretparken en het vele kamperen in haar leven. In het begin nog op een camping, bij Eersel net over de grens in België, in Postel.
‘Familiestrand’ heette die camping en daar stonden veel meer Tilburgers in die jaren.
Later trokken ze er vaak met de caravan op uit, ook naar het buitenland, België, Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Spanje, Engeland; noem maar op.
Ze gingen ook op cruise en zo vlogen ze ook eens naar Portugal. Meestal zei ze dan vooraf 'Vur mèn hoeft 't niet' maar achteraf had ze er toch van genoten.
Tot aan haar trouwen werkte ze als dienstbode bij dokter van Iersel, een KNO-arts die woonde aan de Heuvel. Het doktershuis stond op de plek waar tegenwoordig de Spoorlaan vanaf d’n Heuvel doorloopt richting Ringbaan Oost.
Tijdens haar huwelijk, toen Henk en Rob al schoolgaand waren, heeft ze nog vele jaren een bescheiden parttime baan gehad in de gezinszorg. Dat beviel haar heel goed, vooral het contact met andere mensen.
Dat was ook een van de redenen dat ze jarenlang wekelijks op woensdagavond ging gymmen. Ze bleef er gezond bij, ofschoon ….. ze heeft ook een borstkanker moeten overwinnen.
Op vrijdag 5 augustus 2016 werd er onder grote belangstelling afscheid van haar genomen in het crematorium aan de Karel Boddenweg.
Louis Sparidans
