Stadschroniqueur Berny van de Donk
Ze blijven komen. Uit het oosten, uit het zuiden van Europa. Opvang in de regio is altijd tijdelijk, de stroom houdt eigenlijk nooit op. Tilburg leidt dat gelukkig in goede banen. Onze deuren zijn stevig, maar af en toe zetten we alles even open. Kunnen ze naar binnen.
Watermoleculen. Want daar gaat het dan natuurlijk over. Steken met miljoenen per Maas de grens over. De nieuwe deuren van Sluis III in het Wilhelminakanaal blijven er rustig onder. Stabiele types. Zo zijn ze nu eenmaal gebakken. Men neme gevlochten glasvezel, vouwt daarmee intelligente rechthoekjes en overgiet dit origamiwerkstuk met warme polyesterhars. Deze twee grondstoffen zijn samen sterker dan staal. Uniek in de wereld. “Als een schip tegen dit composiet vaart, zal niet de sluis maar het schip een probleem hebben” vertelt fiere ‘chefkok’ Simon van FiberCore.
Het kanaal kan met deze gepimpte sluis weer mee in de vaart der volkeren. Om precies te zijn: in de vaart der klasse IV-schepen. Scheelt straks per schip 70 dieselende vrachtauto’s op het asfalt. En dat minstens 30 keer op een dag. “Ik moet het nog zien” zegt buurtbewoner Jan over deze prognoses. Hij leunt met z’n fiets tegen het hekwerk. “Als kleine jongen kwam ik hier vaak vissen. Toen kon je trouwens nog stiekem de sluisdeuren oversteken. Dan kwam de sluiswachter je boos achterna. We waren hem altijd te snel af.” Eenmaal groot geworden werd hij activiteitenbegeleider in de gehandicaptenzorg, nu is hij alweer met pensioen. En ‘begeleidt’ een paar keer per maand vanachter het hekwerk de activiteiten bij Sluis III. Argwaan en trots strijden daarbij om voorrang. Hij komt vooral kijken om zijn ogen te geloven.
De sluisbouwers zijn vertrouwd met deze gemengde emoties. Men neme daarom wat ambtenaren, een aantal buurtambassadeurs en wat bewoners. Deze ingrediënten breng je samen in een ‘kansensessie’. “Dat leverde onder andere het idee op voor deze uitkijktoren” zegt Edwin, omgevingsmanager bij Rijkswaterstaat. “En het bleek een goed plan, dagelijks zijn hier mensen te vinden.” Vanaf de toren is vandaag te zien hoe schip Martie zich traag door de twee oude bajonetsluizen worstelt. Met slechts 12 containers aan boord een duidelijk geval van toekomstige nostalgie.
Op de bouwplaats van Sluis III verplaatst een hijskraan traag wat stalen balken. Veel meer valt er eigenlijk niet te zien. Van de wereldrecorddeuren is met moeite de bovenkant te bespeuren. Jan fietst daarom maar verder. Stroomopwaarts, langs de flats van de Bieslookweg. Een wedstrijdje sluisoversteken zit er helaas niet meer in. Hekwerken en camera’s houden dat tegen. Sluiswachters werden operators op afstand. Martie passeert de uitkijktoren en zet ook koers richting Tilburg. Jan kijkt even over zijn schouder en trapt een paar keer stevig. Hij laat de drijvende containers met gemak achter zich.
Deze kroniek verscheen op 19 januari 2016 in het Brabants Dagblad