Stadschroniqueur Berny van de Donk
Linksboven de Reeshof begint Rotterdam. De ‘Barge Terminal Tilburg’ aan het Wilhelminakanaal is officieel immers ‘extended gate’ van de wereldhaven bij de Noordzee. En dus noemen we in Tilburg een binnenvaartschip tegenwoordig ‘barge’. De waterweg met excellente asfaltaansluiting maakt bedrijventerrein Vossenberg tot een logistiek walhalla. De ene na de andere industriële megadoos verschijnt tussen tangent en Vinex-wijk. Laatst nog een exemplaar van 45.000 vierkante meter. De Rotterdamse Kuip kan er vier keer in. Zo krijgen consumenten steeds sneller waar ze naar verlangen. Tot op de minuut nauwkeurig. Voor 23:59 besteld, morgen in huis. Geluk per kerende post.
Iets verderop maakt Dirk om 6:59 de schaftkeet open. Elke dag betreedt hij als eerste deze mannenhuishouding van amper 8 vierkante meter. Soms trouwens al om 6:50, maar het wordt ook weleens 7:03. Vinden zijn collega’s Ben, Wim en Joey niet erg. “Dirk zet altijd meteen een pot koffie, da’s ook wat waard”. Samen vormen ze al jarenlang een hecht team bij leerwerkbedrijf Diamant-groep. Kilometers berm in Vossenberg - de voortuin van al die logistieke reuzen - houden zij op orde. Prullenbakken legen, zwerfafval opruimen, dat soort werk. Illegale stort is goed voor soms wel duizend kilo troep per week. Vaak zand, soms wietafval. Memorabel was de vondst van acht shoarmarollen. Ver over de datum.
Ook de afvalbranche gaat met de tijd mee, het resultaat komt nogal precies én moet meetbaar zijn. ‘Ruw gras’ verdient een andere aanpak dan ‘gazon’. Keurig verordonneerd in beeldbestekcategorie 5901 ‘Zwerfafvalbeheersing op ruw gras’. De voortuin van Vossenberg moet kwaliteitsniveau C halen: ‘maximaal 25 stuks vuil per 100 meter, vanaf 10 stuks gaan ruimen’. In de keet doet Ben nauwkeurig de bijbehorende administratie. Lange tijd kon hij niet lezen en schrijven, maar hij overwon de schaamte. Gestimuleerd door zijn chef volgde hij met succes allerlei cursussen. Zo werd hij voorman. Ben vergelijkt zichzelf graag met een dansorgel, zijn grote hobby. “Als je die goed onderhoudt dan kan ie alles, doe je dat niet, dan valt ie stil”. En Ben kan het weten. In zijn woonkamer staat een prima werkend exemplaar.
Lief en leed delen de mannen, je moet toch wát in zo’n keet. Ze kennen elkaar langer dan menig getrouwd stel. Ze praten en zwijgen met elkaar. Toen een ploegmaat ernstig ziek werd hielden ze hem zo lang mogelijk op de been. “We lieten hem de hele dag in de bus zitten, was ie er toch bij”. Tot het niet meer ging. Gijs overleed aan kanker. Zijn foto hangt nog altijd in de keet. Een vurige wens was om met de bedrijfswagen naar zijn laatste rustplaats te worden gebracht, gewoon in de laadbak. Ben bewoog hemel en aarde, maar dit logistiek verlangen ging niet in vervulling. Wel functioneerde hun schoongeboende vrachtwagentje als eerste volgauto, en het zwaailicht mocht aan. Rotterdamse daadkracht. You’ll never walk alone.
Deze kroniek verscheen op 10 november 2015 in het Brabants Dagblad