Stadschroniqueur Berny van de Donk
“Blijft dit gedeelte staan?” Een huurder van een hip atelier in gebouw 68 houdt Henk tegen. Hij wijst op een oude muur vlakbij de glazen LocHal. “Geen idee. Ik ben van het verleden en het heden, niet van de toekomst”. Een verleden heeft Henk hier zeker. Ruim 45 jaar geleden liep hij als leerling de poort van den Atteljee binnen. Vakschool, toen bankwerker, onderhoudsmonteur, later in de werkvoorbereiding. In het heden kuiert hij nog steeds dagelijks rond in de Spoorzone. Nu als technisch geweten voor gemeente, projectontwikkelaars en architecten. Uitvalsbasis is het gele gebouwtje naast theater De Boemel. Voormalig kantoor van de bedrijfsarts. De witte jas en stethoscoop zijn weg. Henk zit achter het oude bureau, omringd door honderden dossiers over installaties in tientallen gebouwen. Hijskraan 879 kwam deze week door de keuring. Volledig arbeidsgeschikt bevonden. Bloeddruk, correctie oliedruk was op peil.
Met lichte weemoed denkt hij terug aan vroeger. Toen gebouw 68 minder anoniem bekend stond als het magazijn van Jantje de Wild. En de arbeiders van Den Atteljee nog een hechte gemeenschap vormden, ook buiten werktijd. “We hadden 15 voetbalelftallen!”. Het voelde als familie, het wás soms familie. Zijn broer Piet werkte hier. Helaas al overleden. Toch kijkt Henk vooruit. “Ik kan de hele dag denken: hé, hier stond onze Piet vroeger te werken, maar ik kies ervoor om alle prachtige dingen te zien die hier ontstaan. Dat nieuwe stationsplein bijvoorbeeld wordt echt veel mooier dan de andere kant!”.
Al tijdens de eerste koffiepauze op de vakschool waren er geluiden over een verhuizing van de werkplaats. “Jij zult hier niet lang blijven” voorspelde zijn baas die dag in 1969. Vast gehoord via het ‘Wandelgangen Informatie Systeem’. Dit befaamde W.I.S. bood decennia lang voldoende gespreksstof voor geoefende koffiedikkijkers. Geruchten kwamen en gingen. Het zou Henks tijd wel duren. Tot het op een dag waarachtig zover was. NedTrain vertrok naar industrieterrein Loven. Van het ene op het andere moment verstomde het rumoer in de hoge LocHal. De immense vloer vol plotseling nutteloze groene en gele looplijnen. Ooit gaven die strepen aan waar je zonder veiligheidsschoenen wel of niet mocht lopen. Nu ligt deze staalkathedraal uit 1932 verstild te wachten op een nieuwe bestemming. Leeg, maar vol van duizenden kubieke meters kansen.
Henk laat zich met plezier verrassen door de snelle ontwikkelingen. “Geen W.I.S. houdt dat meer bij, zo’n tempo zit er tegenwoordig in”. De nieuwe plannen voor de LocHal kent hij niet precies. “De bibliotheek komt er, en een Seats2Meet toch?”. Zelf is hij nooit lid geweest van zo’n leeszaal. Toch wil hij er straks vaak komen, als pasgeboren kleinzoon Maximus ouder is. Voorlezen uit Nijntje en trotse verhalen vertellen over den Atteljee, over oudoom Piet. Samen wat oude oliegeur opsnuiven. Henk is een man van verleden, heden én toekomst. Kubieke meters kennis. Past prima in de bibliotheek nieuwe stijl. Barcode aanbrengen en opnemen in de catalogus. Bij de ‘m’ van mooi mens.
Deze kroniek verscheen op 13 oktober 2015 in het Brabants Dagblad