Vèèrekesliefde

Een jeugdherinnering.

De liefde voor vèèrekes (varkens) is in Tilburg altijd heel groot geweest.

Niet alleen bij ons thuis hielden we tijdens mijn kinderjaren (de jaren veertig van de 20e eeuw) elk jaar een vèèreke, maar ook bij verschillende ooms en tantes van me, broers en zussen van ons moeder. Ofschoon we bijna allemaal ‘midden in de stad’ woonden.

Maar gaan we nog verder terug, ‘bijna iedereen’ die honderd jaar geleden in d’n Hasselt, op ‘t Gurke of in d’n Haajkaant woonde hield een of meerdere vèèrekes, om vet te mesten, zo hoorde ik onze pa vaker vertellen. Gewoon, achter het huis.

Mijn eigen herinnering gaat vandaag terug naar de boer waar we elk voorjaar een biggetje gingen halen, gewoon op de fiets. Het was nog bij een boer waar de biggetjes en het moedervèèreke gewoon rondliepen in de stal en ook nog naar buiten konden om lekker in de modder te wroeten.

Wel ‘hoor’ ik nog het hemeltergende gekrijs als het biggetje in de fietstas werd gestopt maar eenmaal thuis kon het niet genoeg krijgen van de met zure melk aangelengde pap van oud brood en andere etensresten.

Vanaf dat moment herinner ik me dat ze meestal redelijk tevreden in de stal op het stro lagen te knorren maar tegen etenstijd plotseling erg hongerig werden om, als het ware tegen beter weten in, in recordtijd, heerlijk sloeberend op weg te gaan naar het ‘ideale slachtmoment’ in november, teneinde voldoende ‘op gewicht’ te zijn gekomen als de slager werd ingeschakeld.

Ik kreeg dan steevast van de slager ‘de frutblaos’ waarmee ik nog een paar dagen kon voetballen.

Hoe anders is dat tegenwoordig. De zeugen liggen veelal tussen stangen vast aan een ketting en daarna stoppen we de biggen in anonieme (mega)stallen enzovoorts. En veel kinderen zien pas voor het eerst een varken in het koelvak van de supermarkt, in stukskes .....

‘Zolang mensen denken dat varkens niet kunnen voelen, zullen varkens voelen dat mensen niet kunnen denken’ zo las ik onlangs ergens .....

Louis Sparidans