Mijn eerste bekeuring

• Datering van de gebeurtenis: 10 mei 1959

Ruim vijftig jaar geleden (in 1959) kreeg ik mijn eerste bekeuring. Ik weet het nog goed; het was met mijn tweede auto, een Volkswagen Kever uit 1953.

Het was een prachtige, bijna zwoele zondagmiddag in mei en wat deed je dan, althans de weinige mensen die toen over een auto beschikten? Je ging uit rijden, zomaar ........ een ritje maken!

Zoals altijd, vonden zowel onze pa als een van mijn zussen met haar man (ons Annie en Jac) het leuk om mee te rijden en besloten we een ommetje te maken vanuit Tilburg, via Hilvarenbeek, Diessen, Middelbeers en Oirschot en terug via Moergestel.

Maar amper rechtsaf geslagen in Hilvarenbeek werd ik staande gehouden door een motoragent, die al een tijdje achter me aan reed. Ik zou mijn richtingaanwijzer niet gebruikt hebben!

Aanvankelijk dacht ik nog dat ik te hard gereden zou hebben, want enkele maanden daarvoor was voor de bebouwde kom een maximumsnelheid van 50 km per uur afgekondigd. Maar niks hoor, ik zou geen richting hebben aangegeven!

Ik bestreed dat aanvankelijk want ik was (toen nog) zeer plichtsgetrouw, maar wat bleek alras: mijn rechter-richtingaanwijzer deed het inderdaad niet (meer) ........

Een bekeuring volgde (zie hiernaast) en ik zou er 'binnenkort' wel meer van horen! Zo besloot 'het wettelijk gezag' op de motor!

Maar wat was er eigenlijk aan de hand? Die 'kevertjes' uit die tijd hadden nog een uitklapbare richtingaanwijzer (zie het andere fotootje hiernaast). Ze werkten met een electromagneetje, dat op zijn beurt (als het goed ging) een metalen staafje omlaag trok, waardoor via een scharnierende koppeling een 'armpje' naar buiten uitzwaaide.

Als dat niet lukte moest er een spuitje olie aan te pas komen en dat was bij mij het geval. Snapt u het nog?

Ik heb nooit meer iets van de bekeuring gehoord of gezien. Kan ik het nu na 52 jaar gewoon weggooien?

Louis Sparidans, Grave