- Datering van de gebeurtenis: Medio zestiger jaren
Door schade en schande wijzer.
Wij nemen u mee naar de begin jaren zestig en lopen over de automarkt in Tilburg. Sjaak wil zijn auto verkopen en daarna een betere terugkopen.
Vol goede moed rijdt hij voor de laatste keer met zijn auto, na veel sleutelen had hij de auto op de weg kunnen houden. Maar om nu met die auto helemaal naar Oostenrijk te rijden, was de goden verzoeken. We laten Sjaak aan het woord: "In grote lijnen was er niets mis met mijn trouwe Opeltje, hij verbruikte wat olie en soms startte hij moeilijk. De remmen zouden vervangen moeten worden en de radiateur lekte een beetje. Ik kom bij de automarkt aan, en meteen komen er gegadigden op mijn auto af met de vraag wat "ie" kost. Ik noem ruim honderd gulden meer dan ik in gedachte had. Mijn motto was; honderd erop, honderd eraf. Geen van de gegadigde hapte toe, dus zocht ik een mooi parkeerplaatsje voor mijn opgepoetst Opeltje. Ik sloot de auto zorgvuldig af en ging eens rond kijken of ik kon vinden wat ik zocht. Mijn oog viel op een Opel, een paar jaar jonger en een nieuwer model. Ik liep er ongeïnteresseerd omheen. Het leek mij wel iets, maar dit liet ik niet blijken toen de verkoper vroeg of het iets voor mij was. Ik antwoordde dat het niet de jongste was en dat de banden op het randje waren. De eigenaar haastte zich om het feit te melden dat de motor zo goed als nieuw was. Dat zal wel, van mij, werd gevolgd door: ik zal hem even starten. Ik had aan mijn wagen redelijk vakkundig kunnen sleutelen. Dit vooral na mijn zelfstudie op dit gebied. Ik hoorde dat de motor liep als een naaimachine. Ik vroeg de verkoper of hij hem afzette. Een vrijblijvende proefrit kon geen kwaad, ik achter het stuur en de eigenaar er naast. Langs het kanaal testte ik de auto uit. Hij reageerde prima op het stuur en de remmen hoefde niet ingetrapt te worden tot de bodem. Ik zette de auto weer op zijn plaats, en de eigenaar noemde de prijs. Ik vertelde hem dat ik er nog over wilde nadenken en dat er nog meer auto's waren waarin ik interesse had. Dat was bluf, ik moest eerst mijn eigen Opeltje verkopen om überhaupt voldoende geld te hebben om een andere auto te kunnen aanschaffen. Ik liep dus weg, de prijs zakte iets, maar ik kon nog geen zaken doen. Terug bij mijn eigen auto trof ik zowaar een geïnteresseerde koper. Nu was ik de verkoper en begon alleen de goede dingen van mijn auto op te noemen. Vertelde er dramatisch bij dat ik de auto weg moest weg doen in verband met gezinsuitbreiding en dat het mij zwaar zou vallen om voortaan op de fiets te gaan. Het was tenslotte zo'n fijn autootje, ter illustratie aaide ik een keer over het dak. De koper verzocht om een proefritje, hij dit maal achter het stuur en ik ernaast. Teruggekomen vroeg hij de prijs, die ik i.v.m. de hoge aanschafprijs van mijn beoogde nieuwe auto met nog maar vijftig gulden verhoogde. Hij bod een stuk lager, maar uiteindelijk kreeg ik in totaal honderdvijfentwintig gulden meer dan ik gedacht had in eerste instantie. (Dit was de helft van de totaal prijs !) De zaak werd afgerond en hij ontving het kentekenbewijs en de sleutels.
Ik ging terug na de verkoper van het Opeltje, en bood fors onder zijn vraagprijs, hij haakte niet meteen af. Tenslotte werden we het eens. Hij had waarschijnlijk meer een auto verkocht. Ik ontving het kenteken pas, nadat hij het samen met mij de auto overgeschreven had op mijn naam. Waarom, werd mij later pijnlijk duidelijk. Enkele maanden later, net terug van onze vakantie uit Oostenrijk, vond ik een brief van dat mijn vorige auto geknipt( gefotografeerd) was door de wegenbelasting en dat ik geen belasting betaald had. De eigenaar reed nog steeds rond op mijn naam, hij betaalde geen belasting en de auto was evenmin verzekerd. Het risico was voor mij. Deze verzekering was nog niet verplicht(pas in 1965), doch bij een aanrijding kon ik betalen. Gelukkig had ik wel zijn naam en adres opgeschreven. Ik besloot hem te bezoeken, hij was het vergeten en bereid meteen met mij de overschrijving in orde te gaan maken. Dit was een geluk. Stel dat hij ondertussen iemand in ziekenhuis had gereden of erger in het mortuarium. Ik was voor de kosten opgedraaid. En nachtmerrie, alleen al de gedachte. Dit was eens, maar nooit meer. Hij betaalde tevens de achterstallige belasting. (Ik had geen poot om op te staan als hij het niet gedaan had). Het was nu mij een zorg of zijn auto nu wel of niet verzekerde. Opgelucht wenste ik hem veel succes met zijn auto, die hem overigens prima beviel. Ik kon het niet nalaten te vragen of hij toevallig in de tussentijd geen aanrijding had veroorzaakt. Hij "verzekerde" mij dat dit niet het geval was geweest. Thuis gekomen nam ik pilsje om de schrik weg te spoelen.
Bovenstaand voorval kwam regelmatig voor, velen waren zich niet bewust van het risico dat ze liepen. In een enkel geval trof men iemand die bewust de auto niet op zijn naam liet overschrijven. Na het strafbaar feit werd de oude eigenaar door de politie van zijn bed gelicht. Velen zijn door schade en schande wijzer geworden in die roerige zestiger jaren.
Rien van der Heijden
2007
Met dank aan:
De heer J. Metzemakers
Foto:
Familie Metzemakers medio zestiger jaren, let vooral op het kenteken van de auto. De nieuwe serie begon met ND-00-01. Dit AX- kenteken wil zeggen dat de auto geimporteerd was als tweedehands auto. Op het kenteken werd dan met een gerust geweten vermeld bouwjaar ongveer...1959. De familie toonde de "nieuwe" auto aan de familie in Wichmanstraat. De auto is gefotografferd in de Pastoor Smitstraat, op de achtergrond de Ringbaan. Een auto hebben was in opkomst, maar velen hadden er nog geen.