Kom d'om d'aaier?

• Datering van de gebeurtenis: Eind vijftiger jaren

Het moet ergens aan het eind van de vijftiger jaren (van de vorige eeuw) zijn geweest. Ik had nog niet zo lang een tweedehands Renault viertje (nee, geen 4L zoals de meesten onder ons zullen denken maar een echte 4CV, voor de kenners) een piepklein autootje maar wel eentje met vier deurtjes! Het was er eentje van het bouwjaar 1953 en begon al wat te roesten, maar ik was er mee "de koning te rijk" want het was mijn eerste auto! We woonden thuis in de Minister van Sonstraat en "niemand in de straat" had nog een auto behalve ............, ja ik ben z'n naam kwijt, helemaal achteraan links woonde een "handelsreiziger" (zo noemden we een vertegenwoordiger toentertijd) en die had óók een auto, een auto van de zaak natuurlijk. Dus, kun je nagaan hoe ik me voelde!

Ik had in 1957 mijn rijbewijs gehaald, na negen lessen (dat was toen nog heel gewoon) en meteen daarna dat autootje op de kop getikt voor 600 gulden, een kapitaal in die tijd (!) maar vooruit, ik kon het me permitteren. Hoe ...... ? Dat vertel ik later misschien nog wel eens. Alleen, voor de benzine had ik niet altijd geld. Die kostte in die jaren namelijk 37 (oude) centen per liter! Dus gingen we 's zondags meestal met z'n vieren een eindje rijden, zomaar, het deed er niet toe waar naartoe, waarbij de medepassagiers natuurlijk de benzine betaalden. Zo ontdekten we dat er buiten Tilburg nóg een hele wereld bestond! Daarvóór bepaalde immers de fiets onze actieradius en aangezien de kwaliteit daarvan over het algemeen niet al te best was, kwamen we meestal niet veel verder dan Hilvarenbeek, Goôl, Riel, den Udenhout of Oisterwijk.

En in "d'n Unent" (Udenhout) helemaal ergens achteraf, daar had ik in de jaren daarvoor, toen ik als jonge jongen nog fietste eens een keer een heel mooi meiske gezien. Een bloedmooi meske! Ze woonde op een boerderij langs een zandweg. Ik had er niet mee gesproken, daar was ik te verlegen voor, laat staan iets anders. Maar nu ik een auto had .......?

Maar eerst dit. Op een zondag in het voorjaar waren we met ons vieren naar de bloembollenvelden geweest en teruggekomen met een prachtige bloemenslinger vóórop de motorkap. Hoe die vast zat en vooral, hoe die bleef zitten, herinner ik me niet meer maar feit was wel dat "heel veel" auto's op de terugweg met zo'n slinger voorop reden alleen, naar mate we dichter bij Tilburg kwamen werden het er natuurlijk steeds minder. Het was namelijk ook wel een verrekt eind weg, die bloembollenvelden. Er bestonden immers nog geen autowegen! Overigens, ik schrijf nu wel "motorkap", want zo noemden we de voorkant van een auto, zij het dat het motortje van de Renault 4CV aan de achterkant zat.

Met m'n auto, voorzien van die prachtige slinger, besloot ik daarom op de maandagavond nadien, opnieuw op zoek te gaan naar die afgelegen boerderij in d'n Unent, in de hoop ........... Ja, ik vond de boerderij gelukkig al heel snel en stopte aan de voorkant van het huis in de verwachting dat er gauw iemand zou komen kijken. Er kwam toch zeker niet zo vaak een auto voorrijden, dacht ik in mijn naïviteit. Maar niks hoor, niemand! Het verlangen om dat mooie meiske evenwel nog eens te willen zien, werd daarentegen wel steeds heviger. Wat moest ik doen?

Het ging daarna allemaal heel snel. Ik besloot naar de voordeur te gaan en aan te bellen. Geen bel natuurlijk, dan maar kloppen. Nog kwam er niemand opdagen! Dan maar achterom, besloot ik. En jawel, daar was een deur, voor de bijkeuken denk ik en nog voordat ik kon kloppen werd ie al open gedaan en vroeg me een (in mijn ogen) oude vrouw, nog voordat ik wat, trillend op m'n benen, iets kon uitbrengen: "kom d'om d'aaier?" Ik wist zo gauw niet wat ik moest antwoorden en verontschuldigde me dat ik de weg naar Tilburg kwijt was. "Gewoon rechtdeur, menneke" zei ze en ik wist niet hoe gauw ik weg moest komen. De moed was me in de schoenen gezonken. Ik heb de boerderij en het meiske daarna nooit meer gezien! Zelfs niet toen ik enige tijd daarna (nog trotser) bij Kareltje van der Boom in de Van Hogendorpstraat mijn 4CV inruilde op een prachtige (oude) Renault Fregate, de mooiste auto die ik ooit heb gereden! Wie weet wat er allemaal had kunnen gebeuren als ze er op die boerderij géén eieren zouden hebben verkocht.

Ik ben inmiddels 70 jaar en het is gelukkig toch allemaal nog goed gekomen. Ik woon weliswaar al bijna 50 jaar niet meer in Tilburg maar ik heb een lieve vrouw, twee kinderen en twee kleinkinderen. Maar vandaag dacht ik toch nog even aan dat meiske op die boerderij in d'n Unent. Ik hoop maar dat het haar ook goed is vergaan! Ik zou de boerderij trouwens niet eens meer kunnen vinden.

Louis Sparidans, Grave

Afb. 1 : Met dank aan Jozef de Beer (ook een oud-Theresiaan) gebruik ik een van de door hem vervaardigde aquarellen waarop een Brabantse boerderij uit vroeger tijden voorkomt, als illustratie bij dit artikel.

Jammer genoeg heb ik geen eigen foto's van de twee Renaults die ik hierboven heb beschreven. Daarom heb ik er een paar "geleend" van enkele oldtimer-sites, waarop ze nog wel voorkomen.

Afb. 2, 3 en 4 : Een Renault 4CV uit de vijftiger jaren

Afb. 5 : Een Renault Fregate, eveneens uit de vijftiger jaren. Is ie niet heel erg mooi?