Louis Sparidans
- Datering van de gebeurtenis: Eind jaren veertig van de vorige eeuw resp. anno 2010
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren: ook op mijn oude lagere school, de Pius X-school in de Theresiastraat (later "De Stappen" geheten) zaten ‘lastige' kinderen. Was het ADHD ? Ik praat dan over de tweede helft van de jaren veertig in de vorige eeuw.
De term ‘ADHD' moest nog worden uitgevonden, maar later werd het me duidelijk, ook die ene ‘vervelende jongen' in mijn klas had er toen al last van.
Het was ‘een drukke jongen' zo werd er toentertijd gezegd, maar de frater wist er wel ‘raad' mee. Telkens als hij ‘dreigde' uit de band te springen, kreeg hij een tik met de liniaal of draaide de frater hem ‘een oor om'.
Wij (de jongens van mijn klas) vonden dat hij het ‘verdiende'. Hij was ‘vervelend' vonden we allemaal. En, we waren er ook allemaal een beetje bang van. Hij kon er zomaar ineens ‘bovenop timmeren' als je niet oplette.
Pas jaren later drong het tot me door: het was natuurlijk ‘gewoon' een ADHD-patiëntje geweest die in de tegenwoordige tijd hulp zou hebben gekregen van een kinderpsychiater of dergelijke.
Tijdens de reünie bij de sluiting van de school, vorig jaar november, kwam ik hem weer tegen. Ik herkende hem eerst niet, maar hij mij wel. Een gedistingeerde heer!
"Was jij vroeger niet ......." zo begon ik met enige aarzeling mijn vraag.
"Jazeker" zo onderbrak hij me meteen, "ik weet wat je wilt vragen".
Gelukkig was het toch allemaal nog goed gekomen, vertelde hij verder. Hij had later een lieve begripvolle vrouw ontmoet (die er op dat moment niet bij was) maar hij moest zelfs nú nog regelmatig medicijnen slikken.
Ik schaamde me (bijna) met terugwerkende kracht voor vroeger. "Ach" zei hij, "laat maar, niemand had vroeger in Tilburg ooit van ADHD gehoord ..... "
Louis Sparidans, Grave
