Ruud Baars
Actueler dan ooit in 2018. Nu bekend geworden is dat het OM geen actie gaat ondernemen tegen de tabaksfabrikanten wegens het opzettelijk verslaafd maken van de mensheid. Geen zaak. Ondanks de aangevoerde argumenten dat ze met slinkse methodes altijd al er op uit zijn geweest om ons afhankelijk van nicotine te maken.
De mens mag zelf beslissen of die zichzelf afhankelijk maakt. En ziek dus.
In mijn jeugd, en dat was in de vijftiger jaren, waren er sigarenwinkels te over. Op ieder hoek van de straat leek het mogelijk een keus te maken uit honderden merken sigaretten, sigaren en shags. Er waren meerdere groothandelaren in de stad. Er werd wat afgerookt. Door iedereen en overal.
De oudere mens associeerde je vooral met een sigaar, de jongere rookte sigaretten waarvan een groot gedeelte zelf draaide. Werken en zelfs praten met een peuk in de mond was de gewoonste zaak van de wereld.
Ik herinner me het winkeltje van Houben in de Monumentstraat. De kleurrijke wand met al die merken als: Bond Street, Caballero, Lexington, Player’s Navy cut, ChiefWhip, Winfield, Gladstone, Hunter, Lucky Strike, Mantano, Old Mac, Pall Mall, Peter Stuyvesant, Philip Morris, Chesterfield, The Three Castles, Miss Blanche, North State, Dr. Dushkind, Golden Fiction, Roxy, Kings Cross, Croydon, Alaska, Arsenal, e.v.a.
Ik ruik het nóg en zie het gezicht en de vriendelijkheid van mevrouw Houben waar ik in opdracht van mijn ouders wel eens wat pakjes moest halen omdat er een feestje was. Het was te doen gebruikelijk dat er enkele vaasjes met sigaretten op tafel stonden waarvan iedereen naar hartelust kon nemen. Er werd wat afgepaft in die tijd. En ik denk dat ik het stoer vond, want tijdens het eerste jaar op Odulphus ging ik op zoek naar de eerste sigaret. Die vond ik in een winkeltje vlakbij. In de korte Schijfstraat schafte ik mijn eerste pakjes Silky en Gipsy aan. 50 Cent kostten die en ik kon het kennelijk betalen. Die bocht heb ik opgerookt. En daarna van alles nog geprobeerd. Stiekem, want het werd niet als gewoon gezien. Ik weet nu nog dat het helemaal niet lekker was…...
Toch ben ik later aan het roken geslagen tot het besef kwam……
In die jaren 50 woonde een broer van mijn vader bij ons in. Die rookte Full Speed. Dat gele doosje had een speciale betekenis voor me. De binnenkant bevatte een plaatje uit een serie van wel 100, dat in een album kon worden verzameld. Dieren, honden, auto’s, ik verzamelde ze allemaal en kreeg de albums nog vol ook. Nooit aan de deur van een supermarkt hoeven staan om te ruilen……. Jaren geleden heb ik ze verkocht. Iemand koestert ze nog als verzamelobject. Vreemde gedachte.
Ik heb hem nog ooit eens gevraagd of hij niet wilde veranderen van merk. Croydon sigaretten hadden namelijk schepen en vliegtuigen aan de binnenkant van het doosje. Helaas, hij bleef zijn merk trouw. Mijn oom rookte zich achterover, voor mij, voor de plaatjes……zijn vingers zo geel als stro van de nicotine. Of hij er aan gestorven is heb ik nooit vernomen maar het zou me niets verbazen.
Hij heeft er ook nooit aan gedacht dat het zijn dood zou kunnen betekenen denk ik. Ik herinner me een advertentie waarin werd gesteld: More doctors smoke Camels than any other cigarette…. Dat moet hem gerustgesteld hebben.
Roken is wel even anders dan in 1950. Maar helaas nog lang niet not done in het algemeen.
Het is tegenwoordig niet meer nodig een foto van een oud merk hier te laten zien. Dat kan gemakkelijker!
Met een klik:
