Stadschroniqueur Berny van de Donk
Goede wijn behoeft geen glans, maar in Tilburg heiligt het doel de glossy. Na de Quiet500 ligt nu ‘Peerke’ te glimmen in de winkel. De barmhartige pater werd in 1982 zalig verklaard en speelt daarmee in de eerste divisie van het Vaticaan. Hij verdiende die plek met de miraculeuze genezing van botkanker bij een peuter. Om te promoveren naar de eredivisie moet er echter een nieuw wonder op tafel komen. Van ná 1982, de paus is streng. Toch gelooft heel Tilburg er heilig in.
Heel Tilburg? Peerkes Hoeve ligt er deze middag wat verlaten bij. Twee dames pakken een stoel en vouwen hun handen. Om een kop warme chocolademelk wel te verstaan. Ze komen hier niet uit devotie voor Peerke Donders. Het icoon van Tilburg blijkt dan ook niets van doen te hebben met dit café-restaurant aan de Nijkerkstraat. Hier in de Reeshof blijkt een andere Peerke zeer geliefd.
Op die afgelegen plek opende Peerke van de Staak in 1910 een café. Midden tussen de weilanden, met achter het huis 15 koeien. Peerkes gastvrijheid en zijn voetbalvelden waren een begrip. Sinds begin deze eeuw bestiert Jacques de tent. “Het is hier nog steeds de huiskamer van de Reeshof. En al ben ik zelf echt ‘n toffe peer, het heet Peerkes Hoeve als eerbetoon aan die warme man”.
De barmhartige pater leek vast op zijn warmhartige naamgenoot. Goed volk uit eigen stad. In Tilburg is dat van alle tijden en heeft vele namen. De glossy gaat ook niet over Peerke. In het spiegelende oppervlak dien je vooral jezelf te zien. Heb je genoeg aandacht voor de ander, ongeacht uit welke verre herdgang hij of zij komt? Zoeken naar een wonder is mooi, omkijken naar elkaar minstens zo wenselijk. Misschien moeten we de eredivisie voor Peerke niet willen. Zalig zijn is al tof genoeg.
Deze kroniek verscheen op 31 januari 2017 in het Brabants Dagblad