Stadschroniqueur Berny van de Donk
Op het gloednieuwe fietspad trekt een dartele Labradoodle zijn bazin richting De Oude Leij. De modderige oevers van dit riviertje in de Reeshof lokken de nu nog pluizige hond. Vandaag is de weg tussen Koolhoven en de rest van de wijk vrijgegeven. Zevenhonderd meter dwars door bos en wei. Het verse asfalt biedt het enthousiaste beest volop grip. De vrouw zet zich lachend schrap. Ongetwijfeld vol goede voornemens om dan dit jaar toch eindelijk eens die hondenschool te bellen.
Vanaf de rotonde aan de Reeshofweg rijden drie auto’s haar in één rechte lijn tegemoet. De zorgzame wegbeheerder wijst hen liefdevol op zachte bermen. Niet uit romantische overwegingen, maar om ongelukken te voorkomen. Voorzichtig legt de kleine karavaan de laatste meters richting Koolhoven af. Na het oversteken van De Oude Leij wint de bebouwing het weer van de natuur. Het verkeer stuit op de stadsmuur van de statige wijk: rijen geblokte huizen bewaken de toegang. Het stoere profiel oogt als een gelijkvloers gelegen rij kantelen van kasteel Koolhoven. Niet voor niets passeer je hier de Vreeswijkstraat.
Drie verkeersregelaars staan vanmiddag gereed bij basisschool Koolhoven, om het drukke ophaalverkeer in goede banen te leiden. „Met deze nieuwe weg is de kans groot dat er chaos ontstaat, daarom staan we vanaf de eerste schooldag op dit kruispunt”, zegt Olav. „Het gaat tot nu toe goed. Toch had ik al een paar keer ruzie kunnen hebben. Maar da’s nou juist mijn vak, om dat niet te willen.” De functieomschrijving in drie woorden: geen ruzie willen. Verkeersregelaars hebben het hele jaar door goede voornemens.
De zoemer gaat. Als jonge honden rennen kinderen hun vrijheid tegemoet. Ze maken geen ruzie, maar het voornemen om iets niet te willen, is na een lange dag stilzitten even niet aan hen besteed. De zachte bermen lonken.
Deze kroniek verscheen op 17 januari 2017 in het Brabants Dagblad
