Het Laar
Met weemoed denken velen terug aan de oude tijd van de middenstand in Tilburg. Toen je de bakker, de slager en de drogist nog bij naam kende. De winkels in de stad droegen de namen van de eigenaren. Veel van die oud-ondernemers van toen wonen nu in Het Laar, dat wel eens “Het Huis van de middenstand’ genoemd wordt. Het Laar bestaat dit jaar 40 jaar en brengt deze oud-ondernemers voor het voetlicht.
Ria van Dijk van Drogisterij van Dijk woont al 12 jaar in Het Laar en is nog steeds zelfstandig. Bijna 95 jaar is ze. “Ik had nooit gedacht dat ik zo oud zou worden”.
Tekst: Myriam Krol
Beeldmateriaal: Regionaal Archief Tilburg
Iedere Tilburger van boven de – pakweg 50 jaar - herinnert zich nog Drogisterij Van Dijk in de Tivolistraat, vóór de jaren zeventig nog Bosscheweg geheten. Een echte onvervalste drogisterij, maar dan wel van het moderne en frisse soort. In hartje Tilburg gelegen. Eigenaresse Ria was de drijvende kracht. En kent men Ria niet van de zaak, dan wel van haar fotoboek “60 jaar schieten op de kermis”. Ria schoot vanaf haar 18e jaarlijks een polaroid in de schietkraam op de kermis. Al deze foto’s zijn gebundeld, ze haalde daar in 2008 zelfs de internationale pers mee. Kortom, een bekend gezicht voor velen!
Ria denkt met veel plezier terug aan haar winkel. “Het was een mooie tijd, toen ik de drogisterij had. Bij mij in de straat had je toen nog Bakker Evers, Foto Mulder, de kappers Van Grinsven en Van Mook, Venmans IJzerwaren, kruidenier Stina van Berkel, Smits sigarenwinkel, mijn eigen oom Van Dijk sigarenwinkel en Kennis Elektriciteit. Ria volgde als meisje een opleiding tot apothekersassistente en kwam eerst te werken in een apotheek/drogisterij aan de Heuvelstraat. Het was niet waar haar hart lag. “De hele dag pillen draaien, ik wist dat ik in een drogisterij meer mijn ei kwijt zou kunnen.”
Ze huurde een pand aan de Bosscheweg en startte Drogisterij Van Dijk. Huren gaf niet genoeg zekerheid, ze wilde een eigen pand. Een kennis van Bouwbedrijf Heerkens wist een oud pand aan de Bosscheweg te koop. Ze moest meteen beslissen, en dat deed ze. “Ik weet nog dat ik de aankoop met knikkende knieën aan mijn vader vertelde. Want mijn vader, die mijn boekhouding deed, wist nog van niets. Hij was een geziene man in Tilburg, als procuratiehouder bij de Rotterdamse Bank op de Spoorlaan. Ik was nog een jonge vrouw toen. Toen hij het hoorde was zijn eerste reactie een boze. Hij draaide bij toen notaris Appels me feliciteerde met de goede aankoop. Mijn vader was trots op me. Mijn zus had ook een winkel in de Alleenhouderstraat, Zoontjens Fournituren.”
De architect van Heerkens verbouwde het pand tot een moderne, frisse winkel. De openingsdag in augustus 1950 was feestelijk en druk. “Ik adverteerde in versvorm. Ik had één meisje in de winkel, Wil Verhoef van 18, ze was als een dochter van me. Ze kwam van de viszaak aan de Besterd. Daarna kwamen er meer meisjes in de zaak. De vrouwen deden het poetswerk, en ik commandeerde, zei ik nog wel eens voor de grap. Het was allemaal goed bedoeld, samen hadden we een gouden tijd. Toen ik 90 jaar werd, hield ik een reünie van de zaak. Er kwamen nog 17 medewerkers van toen. We waren echt een familie. Dat moet je tegenwoordig nog maar eens zien te vinden.”
Ria genoot van het werken in haar winkel. “Ik had zulke fijne meisjes in de zaak. Daar stond ik om bekend. Maar ik wist ook alles van de klanten, voelde me soms wel een maatschappelijk werkster. “Is de juffrouw thuis, kan ik ze efkes spreken” vroegen ze dan. Je kunt zoveel goed doen achter zo’n toonbank, daar heb je geen weet van”, vertelt Ria genietend. “Het had wel wat, een drogisterij in het hart van de stad. Alles liep bij mij binnen. Gewone Jan, die kwam altijd Nacetmesjes halen, 75 cent voor 10 stuks. Zo’n sjieke mevrouw uit de Prof. Donderstraat dacht dat ze dan wel voor kon. Maar niet bij mij! Op de toonbank stonden griotten, iedereen mocht een snoepje halen.”
Ria kreeg als single vrouw genoeg mannen over de vloer. “Vertegenwoordigers, de een deed nog liever dan de ander.” Hoewel Ria gevoelig was voor hun charmes, wist ze ook dat ze moest oppassen. “In ieder stadje een ander schatje, die had je er echt wel bij.” Ondanks enkele verliefdheden bleef Ria haar leven single. In 1975 heeft ze de zaak gesloten. De tijden waren veranderd. De concurrentie nam toe. “Eerst de Cash en Carry. Daar is het mee begonnen. Toen de Kruidvat en de Etos, daar kun je niet tegen op.”
Overal waar Ria nu nog komt, kennen de mensen haar. Ze heeft het naar haar zin bij Het Laar. “Veel ondernemers onder elkaar. We kijken wat breder tegen het leven aan, merk ik. Je moet durven, en open staan voor andere mensen. Anders red je het niet als ondernemer.”
