‘Maar de bescherming neemt wel een gedeelte van de angst voor besmetting weg. Toen we aan het begin van de crisis stonden en nog maar weinig wisten, vond ik het af en toe heel moeilijk,’ zegt Anita. ‘Maar dan gaat de knop om en ben je de professional die de noodzakelijk zorg verleent en zichzelf even op de tweede plaats zet.’
‘Er is in korte tijd veel veranderd in de thuiszorg in de wijk. Om contactmomenten te verminderen is de zorg afgeschaald. Dit betekent dat waar mogelijk zorg overgedragen is aan mantelzorgers zoals het aantrekken van steunkousen of zijn douchbeurten verminderd.’
De grootste verandering in haar werk vindt Anita dat het bezoek zo kort mogelijk gehouden moet worden. Geen tijd voor een praatje of een kop thee. En een praatje is vaak net zo belangrijk als de zorg die verleend wordt. Jammer dat een bemoedigend klopje op de schouder ook niet meer mag.
Anita vervolgt haar verhaal: ‘Nu we een aantal weken in deze situatie van lockdown zitten, merk je dat het voor sommige mensen erg zwaar wordt. De eenzaamheid eist zijn tol. Om een vinger aan de pols te houden plegen we regelmatig een telefoontje met de adressen die tijdelijk niet bezocht worden. En waar nodig wordt er contact opgenomen met bijvoorbeeld de huisarts of familie.’
‘Ik hoop dat we weer snel terug kunnen naar al onze vaste adresjes,’ zegt Anita. ‘Als je in de zorg werkt dan ben je toch vaak een mensen-mens. Je houdt van de contacten die je hebt met je cliënten en wat je voor ze kunt betekenen. Vaak in de lichamelijke en zeer persoonlijke zorg zoals wond- of stomazorg. Maar ook het snel smeren van een boterhammetje, al hoort dat officieel niet bij ons pakket. Maar ondanks alle beperkingen en strenge regels zijn mijn collega’s van de thuiszorg en ik met veel zorg en liefde aan het werk.’
Dit verhaal behoort tot de reeks Tilburg in tijden van Corona. Op basis van interviews worden mensen in gemeente Tilburg gevraagd te vertellen over hun ervaringen met het coronavirus. Dit verhaal is geschreven door Ans Holman, april 2020.