Aanzet

Galerijflat De Grote Eik dempt het stadslawaai. Iets verder van de Ringbaan-West winnen merels en mussen het zelfs even. Heel even. Achter wat berkenbomen helpt een trotse vader zijn 6-jarig zoontje lachend op een kleine crossmotor. “Hij geeft alleen maar gas, die remhendels zijn er voor de sier denkt ie”. Het manneke schiet over het grasveld professioneel de goede kant op, richting Talent Square. Afremmen hoeft ook niet: het Van Gend en Loosterrein is enkele hectares groot. Een groene long aan de voet van Westpoint. 

Het moet een stadspark voor en door Tilburgers worden. De digitale brievenbus van het regieteam heet niet voor niks www.tilburgaanzet.nl. Voor bijna het hele gebied mogen initiatieven worden ingediend. Bijna, want enkele vervallen garagegebouwen en bijbehorende betonnen oliehouder zijn nog niet in handen van de gemeente. Ooit huisde in dit industriële ensemble het trotse bedrijf van Piet van Beurden. Hij handelde er vanaf de jaren ’60 in kolen en olie. Later werd hij groot in de benzine. 

Groots werd hij al eerder. In de Tweede Wereldoorlog trad hij na de bevrijding van Tilburg in dienst van het Britse leger. De geallieerden waren naarstig op zoek naar tolken. De rector van het Odulphus noemde Piet. Uiteindelijk trok van Beurden met een Schotse tankeenheid naar het front, zijn kersverse verloofde Corrie Simons bleef achter. Eenmaal onderweg maakte de Tilburgse soldaat van Oranje zich zeer verdienstelijk achter de boordmitrailleur. Hij schreef de oorlog van zich af in veertig liefdesbrieven. Nam tijdens verlof parachutestof mee voor een trouwjurk. De bruiloft in de Koningswei vond plaats op 3 oktober 1945, in het bijzijn van zijn legermaten. Als huwelijkscadeau lieten ze ‘per ongeluk’ een kleine vrachtauto achter. Deze Marshallhulp avant la lettre was de start van de BV Piet van Beurden. 

Zoon Jan schreef een gedegen werk over zijn in 1987 overleden vader. Vierhonderveertig pagina’s gestolde liefde. “En dan heb ik het niet eens gehad over de periode na 1945. Pa was heel erg betrokken bij de stad. Wat wil je ook, onze Tilburgse stamboom gaat terug tot 1250”. Kleinzoon en naamgenoot Piet schreef een heuse soundtrack bij het boek. Als docent bij de Fontys Academy for Creative Industries is hij dol op de rijke familiehistorie. Als kleinzoon is hij er stiekem ook door geïmponeerd: “mijn voorvaderen zijn mannen van naam en betekenis, ik hoop dat zelf ook ooit te zijn”. 

In een van de oude gebouwen bladdert het logo van Dinitrol langzaam af. Een blamage voor dit antiroestmiddel. Komt niet meer goed. De huidige eigenaren van dit niemandsland praten met de gemeente over verkoop. Er zit inmiddels corrosie op die gesprekken. Maar het moet goedkomen. Dat vindt een bewoonster. “Die rotzooi trekt veel vreemd volk aan. Wij zijn doodsbang voor brand, met al die asbest!”. 

De minicrosser is klaar. Hij duwt zijn machine langs de oliehouder. Misschien is dat ronde erfgoed over 5 jaar zijn steile wand. Of zou er een grootse musical van Piet junior in passen? De aanzet is er.

Deze kroniek verscheen op 5 januari 2016 in het Brabants Dagblad