- Datering van de gebeurtenis: 2e Wereldoorlog
Jetty Vriens schreef haar verhaal over de Jan Aartestraat en de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal zal in onderdelen op het Geheugen van Tilburg worden geplaatst.
In verband met steeds toenemende luchtaanvallen moesten wij al 'n paar dagen van vader met z'n allen beneden in de huiskamer slapen. Dat hield in dat de dekens, gestapeld en in 4 gevouwen, op de overloop werden gelegd om ze zo snel weer naar beneden te kunnen halen.
Het luchtalarm ging af en wij gingen voor de zoveelste keer weer de kelder in. Ook de moeder van onze a.s. zwager, hijzelf en zijn zus met haar man en 2 flinke herdershonden gingen mee. Zij kwamen bij ons schuilen, omdat de brug bij hen opgeblazen zou worden. In die kleine kelder zaten wij (16 in getal) in carré, en vader middenin. De 2 oudste zusjes en a.s. zwager zaten achter de trap. Ik zat naast moeder en nog hoor ik haar zeggen:
"kinderen ik leg op deze trede de medaille van onze lieve Vrouw. Jullie moeten maar denken dat zij hier zit."
In gedachten zag ik dan ook onmiddellijk een lieve dame in blauw gehuld. Mijn vader had de taak moppen te tappen en moeder bad bij tijd en wijle het rozenhoedje voor. En ondertussen hoorden wij zonder oponthoud de vliegtuigen gaan totdat plots een granaat vlak boven het open luik door de keuken, kamer en voorkamer ging, gepaard met fel vuur! Om onmiddellijk gevolgd te worden door ‘n 2e granaat die via de overloop alle slaapkamers meenam. Wij werden bedolven door gruis en konden elkaar niet meer zien. 't Was aardedonker! 'n Buurman riep: "Mijnheer Vriens Uw huis staat in brand!" Wat bepaald niet bemoedigend werkt. 'n Zusje riep:"leven jullie allemaal nog?" 'n vraag die na de oorlog dikwijls tot hilariteit leidde. Gelukkig kwam daar redding. Een van de buurjongens die zich bij de BB had aangesloten trapte de totaal ontzette voordeur in en hielp ons allemaal uit de kelder. Voor mijn herinnering is het die middag een kort doch hevig verblijf in de kelder geweest. Terwijl wij uit onze schuilplaats kwamen liepen de Tommies door onze straat. Ik, inmiddels 9 jarige, keek met verbazing naar de ontstellende chaos in huis. Alles kapot en de lampenkap als 'n finishing touch er boven op. In de keuken lag alles tot gruis, vorken, lepels alles omgebogen, borden tot poeder enz. enz. De honden likten het laatste restje suiker op. De 2e granaat had boven alle dekens op de overloop doorboord en zijn vernietigend werk verder gedaan in de slaapkamers. Kortom: Het gezin Vriens stond met z'n twaalven zonder iets op straat. Mijn moeder liep verdwaasd met 'n theemuts in de hand door de tuin. Het moet zo ongeveer in de late namiddag geweest zijn.
Jetty Vriens