- Datering van het verhaal: 17 november 1965
Het begon als een gewone dag....
Het was enorm koud op die woensdag 17 november. Zoon Ben had als eerste het ouderlijk huis verlaten om te gaan werken. Zijn zus Riet en zwager Miel waren hem wat later gevolgd. Nauwelijks op haar werk aangekomen kreeg Riet het bericht dat ze terug moest naar huis. Hun huis stond in brand, in eerste instantie dacht zij aan een grap. Maar ze ging met bonzend haar op pad.
Vanuit haar werkgever, George Dröge, ging ze via het Smidspad, Wilhelminapark, Sasse van Ijsselstraat, Theresiaplein, Dr. Arïensstraat naar huis. Op de hoek van deze straat en de Oude Langstraat werd haar laatste sprankje hoop de grond ingeboord.
In de straat stonden drie brandweerwagens. Dichtbij gekomen stelde ze vast dat hún woning in lichtelaaie stond. Ze werd opgevangen door de overburen, hier trof ze haar zus José en beide ouders en één van hun hondjes.
De vader vertelde dat ze overrompeld waren door het vuur op het moment dat hij zich stond te scheren, moeder zat op dat moment aan de ontbijttafel en zus José was nog in diepe rust. Deze rust werd wreed verstoord door de ramp die het gezin trof.
In zeer korte tijd stond het gehele huis in lichtelaaie. Zij waren er ternauwernood ingeslaagd hun eigen hachje te redden. Ze waren alles kwijt, inclusief de "uitzetten" die op de zolder praktisch compleet waren voor de aanstaande jonge stellen.
Na de tijdelijke opvang bij de overburen, trouwde José en haar Miel. Hun ouders gingen bij hen inwonen op Oude Langstraat 81, deze woning was sinds kort het eigendom van Jos Denissen, een andere straatgenoot. De vorige bewoners woonden in een houten huis achter op het terrein wat bij de woning gehoord had.
In de brand uit de brand, gold zeker niet voor dit gezin. Buiten de standaard inboedel waren de eerdere genoemde "trouw uitzetten" van de meisjes in het huis aanwezig. De felle brand had alles vernield. De verzekering keerde maar een fractie uit van de totale schade, het gezin was fors onderverzekerd.
Via een spontane buurtactie kon de woning van het jonge echtpaar voorzien worden van de noodzakelijk inboedel.
Een andere buurtbewoner deed zijn relaas tegen een journalist: "De buren waren niet wakker te krijgen, Jan van de Hout was stokdoof. Ik ben door de raam gesprongen en heb op deze manier deze mensen gewekt. Zij zijn door buurt bewoners opgevangen". Deze getuige maakte een klein foutje, niet hij maar Joep van der Heijden was door de raam gesprongen, een klein detail. Maar eer, wie eer toekomt.
Het was zoals reeds opgemerkt fors koud, de straat was tijdens de bluswerkzaamheden veranderd in een ijsbaan. De brandweer had ruim een uur nodig om de als vernietigende brand te blussen. De woning werd gerenoveerd, hetgeen al in de planning zat, doch nu naar voren werd geschoven. De huurder, Harrie Gallé mocht het schilderwerk uitvoeren, het was zijn beroep en op deze manier kon hij een centje bijverdienen, hetgeen hard nodig was na deze catastrofe voor het gezin.
Gelukkig, op één hondje na, hadden iedereen de brand overleeft. De ouders hebben nog vele jaren gelukkig gewoond in hun opgeknapte woning.
De kinderen zwierven uit en zouden de ramp nooit meer vergeten. Hetgeen eveneens het geval was met de hulp die ze gekregen hadden van de buurtbewoners. Vooral de spontane actie staat nog steeds in hun geheugen geschrift.
Rien van der Heijden
April 2009 (2-010)
Met dank:
Riet (Gallé)
Foto's: Brandweer is rond 08.00 aan het nablussen...De vlammen zijn voor een groot gedeelte bedwongen...
Zie ook "Brand in de Oude Langestraat"
Van collega Piet van Eijkeren op onze site
