Kinderkoor Den Spechtenborg, in officieel tenue
Gelijknamig kinderkoor
Zr. Auxiliatrix, een van de zusters Dominicanessen die tegenover de basisschool aan de Dr. Nuyenstraat in Tilburg hun klooster hadden, nam het kinderkoor heel serieus. Na de lunchboterham thuis, renden mijn zusje en ik terug naar school om nog net in de middagpauze een half uur te kunnen oefenen. En op vrijdag was het ook ná school nog een uur repeteren. Een klaslokaal vol jonge meisjes, zo’n 30 in totaal, vormden onder de bezielende leiding van zr. Auxiliatrix kinderkoor Den Spechtenborgh.
De sterren van de hemel
Ze was ambitieus, deze muzikale zuster. Wilde van Den Spechtenborgh een veelgevraagd koor maken. En wij deden mee. Leerden graag en snel en zongen met z’n allen een aardige internationale noot weg. Nederlands, Frans, Spaans en Latijn; we hadden een uitgebreid repertoire – ook niet religieus. Op zaterdagen en zondagen zongen we in de kerk, bij feestdagen wel twee keer per dag én verzorgden we ook optredens in verschillende bejaarden- en verpleegtehuizen in Tilburg en omstreken.
4711
Ach, die verpleeghuizen. Daar was het vaak zo warm binnen. Zeker in de dikke officiële koorkleding die we bij feestdagen droegen. Stond mooi maar wat hadden we het benauwd. Niemand keek vreemd op bij een flinke ‘plof’ in een van de rijen; het geluid van een flauwgevallen koorlid. De zusters hadden een eigen remedie voor flauwte: kordaat een zakdoek met een scheut 4711 onder de neus van degene die aan warmte en wierook – of beiden – ten onder ging. En doorzingen.
Te Lourd’ in de bergen
Het hoogtepunt van kinderkoor Den Spechtenborgh en waarschijnlijk ook van de muzikale ambitie van zr. Auxiliatrix was de Lourdesreis. Ons koor werd gevraagd om in 1972 de kinderbedevaart naar Lourdes te begeleiden. Iedereen was opgetogen, we gingen er met de trein heen. Natuurlijk heeft het indruk gemaakt; de zieke kinderen, de lichtjesprocessie en de grot van Bernadette. Ook het lokale eten maakte indruk: om de hele reis hangt voor mij nog steeds de geur van bloemkoolsoep.
Warme herinneringen
Wat blijft zijn de warme herinneringen. Aan het koor, aan zr. Auxiliatrix met wie ik tot aan haar overlijden nauw contact heb gehouden. Aan de gezellige Sinterklaasavonden die we met het koor hielden, de dagjes uit, aan de samenkomsten in het klooster voor en na een optreden. In de grote huiskamer zaten alle zusters dan in een kring en wij, kinderen, daarvoor op kussens op de grond. We kregen speculaasjes en een beker in onze handen en dan wisten we: warme chocolademelk. Heerlijk, maar bij de zusters kwam ie met een extraatje waar we allemaal van gruwden: een heel dik vel en geen lepeltje om dat vel weg te roeren. Warme chocolademelk, warme herinneringen.
