Geert van Nunen
’t Dörpsplèntje.
Vanööt mèn rietgevlôgte riete stuultje waor de wènd onder blies, zaat ik rèllend van de kaaw zonder zitkusse nôr ’t vruuge schaawspel te gaope.
Unne blééke maon prebeerde meej alle kraacht zun èège dur de mèrrege-néével te perse. Dees maontje was veuls te laot want de jeugdige lentezon wier steeds sterker en de maon leej ut aaf. Mèrrege mar wirres prebeere.
’t Dörpsplèntje begôs te lèève. Un vurdeur ging kraokend piepend en slèèpend oope.
Unne rööge deurmat geeselde in de aaw veslééte en knookige haande de vurgeevel tewèèl dè aaw vraawke nôr durre rug en dur hamme greep.”Versleete wèrrek.” kèrremde ze teege heure meens. Deeze kwaam, meej un houte keuketrèpke en unne emmer waoter meej unne houtere polleepel d’r in, de deur ööt. Hier wier kraokhelder hoe de rolle in dees jaorelang aaw huuwelek ingesleete en verdêeld waare.
“Unne goeie mèrrege jongeman” dêelde unne oober zèn komplemènt ôn mèn ööt.
“Wè meuge we vandaog nuttege? Och zeej’k “Wè aorig dède gij mèn un köpke koffie aonbiedt.” En effe laoter stonde d’r twee op’t marmere tôffelblad van’t gietèèzer tôffelke te daampe. “Hèdde gij dè taffereel gaode geslaon?” vroeg d’n ober.
“Nôrmaolieter stao ik vanaaf mèn vaast plèkske aachter de toog deeze kwieke meense te bekèèke. Dè zèn mèn vaaste klaante, ze hoeve mar over te steeke en de koffie stao klaor. Dès de leste jaore un vaast petrôon geworre.
Duu maoment dè de vraaw en durre meens ‘t op d’r heupe ‘krèège en ‘Versleete wèrrek’ roepe, begient hier de koffie te pruttele.
D’n ober en ik kletse wè verder en efkes laoter begient d’n overbuurman ôn zunne daogelekse taok. ’t trèpke stao klaor teege de geevel en meej unne fèrme zwaai meej zunne houtere pollepel klètst hij ‘twaoter teege de vensters.
Deeze zwaaje worre herhaold tot dè zellufs de spônninge vol loope en ’t vööl van êene dag kraokhelder nôr beneeje strômt.
Plotseling grèpt dieje meens nôr z’n knieje en flööstert zèn Marie in d’r blanke en durzichtige grèèze oor; “Versleete wèrrek Marie”
Marie kèkt hum dankbaor aon en zeej; “De koffie is klaor Harrie, kèkt mar”
“In de Gouwe Hooiberg” zô hiet dè éétabliesement waor de koffie klaor stao hantèèrt men ‘t diejalèkt en dörpse taol dur mekaare en êenmaol gezeete raoke we meej mekaare in gesprek. Veul anekdootes en zèllufspot rèège zich ôn mekaare. Aon unne diepe zucht te heure is’t döödelek dè’t ‘taawe echtpaor vur de rest van den dag öötgeteld is
Un gruupke vurbij fietsende senioore haawt nao enkelte meeters in.
Zôo te heure hebben ze meej z’n viere echt wel ’n bèkske koffie of 'n tas téé vedient.
Stèèf en zuukend nôr d’r eevewicht wiere de fietsen teege de zijgevel van de “Gouwe Hooiberg” gestald en spieje twee paor zwaor opgemôkte damesôoge nôr ’t biste plekske in de zon. “Liefst meej de rug teege de gevel aon” zuchte d’r êentje.
De manne bekèèke dees alles vanaaf ’n afstandje en gluurde sewèèl op de drankkaort.
“Wè zat zèèn, biste meense?” vroeg d’n ober
“Hèdde gullie al koffie meej gebak besteld?” roeptoetert d’r êentje nôr de dames.
“Zètter dan mar un schrobbelèèrke nèffe”, riep d’n aandere nôr d’n ober.
“Dus net as giester vier kappesjieno en vier kröömgebak?” vroeg de ober vur de zéékerte
Marie en Harrie trôkke onder dees geweld aon d’r stutte en naame de kuierlatte. “Tabbéé” meneer zeej den Harrie en sjokte aachter zèn Marie aon.
“Hoe’st meej jaawe rug, hoe’st meej jaaw hamme”? kosse we nog heure.
En zôo ververste het terras zich den hille dag en de wèèreld draait hier dus ôk deur.
Geert van Nunen.