Louis Sparidans
Teun, onze kleinzoon van vier, logeert weer een paar dagen bij ons. Gistermiddag wandelde ik met hem naar een speeltuintje in de buurt en we troffen daar een prachtig ‘zwart’ gezinnetje aan, een vader, moeder en twee kleintjes, waarvan eentje even oud als onze Teun.
Teun woont met zijn ouders, waarvan zijn moeder onze dochter is, in Den Bosch in een vrijwel uitsluitend ‘blanke wijk’, als ik die zo tenminste noemen mag. Ik bedoel het goed, maar het komt er wel op neer dat hij niet zo vaak ‘gekleurde mensen’ ziet. En dat is jammer, want in mijn optiek horen die er helemaal bij !
‘Zou jij ook niet zwart willen zijn’ vroeg het even oude meisje op een gegeven moment aan hem. ‘Eh, wat vind jij, opa?’ vroeg Teun aan mij.
‘Ik vind het wel mooi’ antwoordde ik. ‘Maar dan toch niet mijn haar’ reageerde Teun meteen. Hij heeft namelijk spierwitte krullen en pas nog, op vakantie in Italië, aaide iedereen hem over z’n bol. Ja, zo zijn die Italianen en soms kreeg ie er zelfs, samen met zijn twee zusjes, nog een ijsje ‘op de koop toe’.
‘Zal ik dan je gezicht straks, als we weer thuis zijn, voor even maar, zwart proberen te maken?’ vroeg ik hem, ‘dat heb ik vroeger wel vaker gedaan’ voegde ik eraan toe. ‘Voor even dan’, zei Teun.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik herinnerde me namelijk opeens weer hoe dat zulks in mijn jonge jaren in Tilburg eraan toe ging. Bijvoorbeeld als we gingen ‘Driekoningen-zingen’ (daar hoorde immers een zwarte koning bij) of in de Sinterklaastijd, als iemand voor Zwarte Piet wilde spelen.
Toevallig hadden mijn vrouw en ik de avond ervoor nog een fles wijn leeggedronken met nog een echte kurk erop. Die zie je overigens tegenwoordig steeds minder vaak, maar dat is een ander verhaal. En met zo’n echte kurk gingen we dan vroeger aan de slag.
Zo ook gistermiddag: de kurk boven een kaarsvlam houden tot ie zwart wordt, even laten afkoelen en dan ‘smeren’ maar. En weer een keer en nog een keer, enzovoorts.
Teun onderging het redelijk gelaten, maar toen we bijna klaar waren en hij zichzelf in de spiegel zag, wilde hij meteen weer gewassen worden. Jammer, nét geen foto meer ervan kunnen maken. Dan maar een paar andere foto’s.
Ja, zo ‘schminkten’ we elkaar vroeger.
Louis Sparidans
