Louis Sparidans
Laatst sprak ik een ‘Kappesien’, eentje van de Korvelseweg. Nog ‘ne degelijke, eentje van de ‘ouwe stempel’. Hij was blij dat ie al oud was (een stuk ouder dan ik) want, concludeerde hij tussendoor: “het gaat helemaal fout”.
We kwamen namelijk te spreken over het hoge aantal echtscheidingen tegenwoordig, in vergelijking met de tijd dat hij nog in Tilburg ‘langs de deur ging’.
Zo noemde hij dat. En ik herinner het me ook nog heel goed: de ‘Kappesienen’ in Tilburg kwamen vroeger in mijn kinderjaren regelmatig huis-aan-huis langs, in hun bruin habijt met een wit koord om hun middel en met hun blote voeten in halfopen sandalen gestoken.
Het waren steevast vriendelijke mannen met een behoorlijke baard en eigenlijk kwamen ze in mijn herinnering vooral ‘schooien’ want “wij zijn héél erg èèrm”, zeiden ze dan.
Maar deze keer was ‘mijn Kappesien’ wat verbitterd en zei: “Ik heb het zo vaak gehoord: ‘in voor- en tegenspoed, tot de dood ons scheidt’ en ze zeiden er allemaal hartgrondig ‘JA’ op”.
En ik moet toegeven, ook mijn eigen zeven broers en zussen, allemaal ‘voor de kerk getrouwd’, zij bevestigden indertijd ook allemaal de betreffende stelling van de pastoor toen ze voor het altaar stonden.
Nog sterker: zij hielden het zelfs alle zeven ook vol !
Toch nam ik tijdens het gesprek het ook een beetje op voor gescheiden mensen. “Maar wat, als je samen diep-ongelukkig bent en ook de (eventuele) kinderen er alleen maar ongelukkiger op worden?” vroeg ik hem.
Maar 'de Kappesien' was resoluut in zijn reactie: “Dan kun je alleen maar nóg ongelukkiger worden als je gaat scheiden en trouwens: beloofd is beloofd”.
Daar scheidden zich onze wegen .....
Louis Sparidans