Louis Sparidans
- Datering van de gebeurtenis: 1945 - 1950
In een vorige bijdrage onder de titel 'Indië-gangers in de jaren 1945 tot 1950' maakte ik er melding van dat de onderlinge communicatie tussen 'onze jongens' in Nederlands-Indië en hun familieleden thuis vrijwel uitsluitend bestond in het schrijven van brieven over en weer.
Radioverslaggevers en journalisten van kranten waren er in die tijd nauwelijks in het voormalige Nederlands-Indië en onderlinge telefonische contacten kwamen al helemaal niet voor. Wie had er trouwens in die jaren telefoon in Tilburg? Zeker geen 'gewone mensen'.
Trouwens, hoe zou dat moeten, bellen naar iemand zo ver weg? Dat moest je eerst aanvragen en dan nog .....
Televisie bestond ook nog niet, net zo min als bandrecorders. Men kende op dat gebied eigenlijk alleen nog maar grammofoonplaten. Grote ronde platte schijven, gemaakt van schellak, met een diameter van ca 25 cm oftewel 10 inch. Daar kon zowel muziek als spraak op worden opgenomen. Het toerental van de plaat bedroeg 78 toeren per minuut.
En die spraakmogelijkheid werd optimaal benut om radiogroeten over te brengen. De speelduur resp. gespreksduur per plaat bedroeg niet minder dan drie tot vijf minuten!
Zo herinner ik me dat we in die jaren met ons gezin tweemaal naar het patronaat in de Van Sasse van Ysseltstraat zijn geweest (wij woonden immers in de Theresiaparochie) om groeten te laten opnemen voor mijn twee broers die op dat moment in Nederlands-Indië zaten. Er waren nog meer families uit de parochie aanwezig.
Wat een emotioneel moment! Ieder van ons mocht één zin zeggen, alleen mijn vader mocht wat langer spreken. En dat zou dan nog diezelfde avond over een korte-golfzender naar Indië worden uitgezonden!
Wat ik zelf gezegd hebt, weet ik niet meer. Wel wat mijn vader bij een van die gelegenheden (zo ongeveer) zei:
"Hallo Walter en Adrie, hier komt de stem van jullie vader uit de luidspreker. Leuk hè, om zo mijn stem te kunnen horen. De kermis is al voorbij maar de zomer is nog niet om hoor, maar dat gaat wel lukken. We hebben mooi weer hier vandaag. Verder nog de hartelijke groeten".
Eerlijk gezegd stelde het allemaal niet zoveel voor, wat men zei. Daar ging het ook niet om. Het allerbelangrijkste was dat mijn twee broers onze stemmen zouden kunnen horen, al was het maar eventjes.
Louis Sparidans
Via BeeldOnline nog het oude patronaat (parochiehuis) aan de Sasse van Ysseltstraat (al heel lang geleden gesloopt).
