- Datering van de gebeurtenis: 26-12-1944
Deel 2 Nadat mevr Adams van de Heikantsebaan en de buurjongen Rines de Veer( en niet te vergeten Piet Hermans uit de van Goorstraat) die ook de jas mee verwijderd had mij thuis gebracht hadden moest mijn vader onmiddelijk vervoer zien te regelen naar het ziekenhuis.
Er was toendertijd een taxi bedrijf in de Hoefstraat die mij naar het zieken huis gebracht heeft. Gelukkig had ie nog benzine in de tank want dat was niet lang altijd het geval.Dit alles weet ik me nog bijzondergoed te herinneren. Tot aan dat punt toe. Tijdens de rit naar het ziekenhuis moet ik het bewustzijn verloren hebben want verder weet ik niets meer van het gebeuren.
Tot ik op een keer wakker werd.Ik hoorde de engeltjes zingen.NU SIJT WELLEKOME. en STILLENACHT HEILIGENNACHT. Dit was op de interkom radio maar dat wist ik niet. Ik dacht dat ik onderweg was naar de hemel.Alles was pik donker. Toen hoorde ik weer later mijn moeder mijn naam roepen.
Cor hoor je mij?. Ik hoorde ze wel maar ik kon niets doen. Mijn gezicht zat net als bij een mummy verpakt en mijn linker arm zat helemaal in het verband met alleen een gaatje voor mijn mond om adem tehalen.
Ik schijn zo,n 14 dagen in coma gelegen te hebben. Daar na moest ik weer naar de grote zaal waar zo,n 20 patienten lagen. Ze kwamen toen binnen aan de lopend band
met verbrandingen-minutie verwondingen- Van alles om dat eigenlijk alles voor het grijpen lag en wij jongens onze handjes niet thuis konden laten en overal bij wilde zijn
Na 4 weken moest ik weer naar huis om thuis verzorgt te worden door een wijk verpleegster.In het ziekenhuis was geen plaats meer voor mij nu het levens gevaar geweken was.
Ik ben daarna nog 3 maanden verpleegt thuis daarbij werd veelvuldig gebruik gemaakt werd
van een stift om het wild vlees weer weg tebranden.Dat deed vreselijk pijn. Ik kreeg 4 rolletjes verband toegewezen per dag maar de apotheek van toen drukte er 3 van achterover ( er was niet meer zei hij)
Hij is later veroordeeld wegens zwarte handel. Mijn moeder moest dus het verband uitkoken en weer gebruiken terwijl het bijna uitelkaar viel.
Maar ik heb het overleeft zoals ik later wel meer keer geluk heb gehad in mijn leven . Onkruid vergaat niet zeggen ze nog altijd. Ik ben nu 71 jaar en in goede gezondheid.
Misschien volgen er nog meer van die oorlogs verhalen want ik heb er nog genoeg. Zoals die keer van het waarschuwen tegen het in nemen van fietsen door de bezetter, of het terug halen van een fietspomp op het schoolplein,of het brengen van een persoons bewijs naar mijn vader die gevangen gezet was bij een controle na een voetbal wedstrijd.