- Datering van de gebeurtenis: Schrijfwedstrijd 2007
Dit verhaal werd ingezonden voor de schrijfwedstrijd 'De zomerse geheimen van Tilburg'. Deze wedstrijd is onderdeel van 'Tilburg Schrijft', een samenwerking van Cultuurmanifestatie Tilburg 2007 en OBT Midden Brabant.
Het was in het jaar 1957. Mijn vriendinnetje en ik hadden in dat jaar de 1e H. Communie gedaan in de kerk van de Noordhoek. Voor buitenstaanders beter bekend als je denkt aan Marietje Kessels.
Het was een majestueuze kerk met aan de voorkant drie portalen . De hoofdingang en twee zij-ingangen. Deze stonden met elkaar in verbinding door klapdeuren. Aan de linkerkant van de kerk was ook een ingang, waardoor je links voor de kerk in kwam. Deze was gelegen aan de Industriestraat.
In die tijd stond er op onze rapporten van de lagere school: naar de kerk geweest: zoveel keer.
Naast de lijst met de vakken. Hier werd dan ingevuld hoe dikwijls je door de week naar de kerk was geweest. 's Morgens vroeg voor je naar school moest was er een H.Mis.
Mijn vriendinnetje had een zeer vrome en kerkelijke moeder. Ik weet nog, dat we in de meimaand en de oktobermaand bij hun altijd na school, op onze knietjes op de kokosmatten, de hele rozenkrans mee moesten bidden. Als ik dat niet meedeed, dan mocht ik er niet komen spelen. En ik deed dat af en toe wel eens mee. Je wilt niet weten, hoe onze knietjes er daarna uitzagen. Dat het met gieberen en giechelen gepaard ging kun je je wel indenken.
Nu moest diezelfde vriendin van haar moeder verplicht door de week naar de kerk voor schooltijd. Ze moest alleen. Vader was dan werken en ze hadden een baby. Dus moeder kon niet mee. Op een gegeven moment wou mijn vriendinnetje niet meer. Het werd een hele strijd. Ze was ook erg bang om te gaan. Toch moest ze van haar moeder. Eindelijk durfde ze me te vertellen van een man, die in het voorportaal stond en haar steeds op vieze plekken vastpakte en haar iets liet zien, wat uit zijn broek kwam. En hij dreigde haar als ze het zou verklappen. Ik vertelde het aan mijn moeder en die heeft er verder voor gezorgd dat alles een aanvang kreeg. Gesprek met haar moeder. Dat was in die tijd allemaal niet zo gewoon. De politie werd ingeschakeld. Ze moest op het politiebureau foto's komen kijken van boeven.
Dit was allemaal erg spannend en angstig voor haar. Ik vond het ook heel eng. Ik werd verplicht om een keer mee naar de kerk te gaan. Er zou dan iemand van de politie in burgerkleding stiekum achter ons aan komen, zodat we niet bang hoefden te zijn. En ja, de man stond er, maar deed nu niets. Waarschijnlijk omdat ik erbij was. Ze heeft nog verschillende keren op het bureau moeten komen en daar werd de persoon ontdekt. Nu werd er weer politie in burger ingeschakeld. Ze kreeg instructies, die ze moest oefenen en toen brak de dag van de ontknoping aan. Ze moest alleen naar de kerk. Naast de kerk lag de Industriestraat met het fabriek van Hexpoor. Daar wachtten de arbeiders buiten, totdat de poort geopend werd. Dit was een geluk, zoals je verder zult lezen. .
Mijn vriendin ging het voorportaal binnen en de man greep haar vast. Meteen sprong de politie in burger bij. De man vluchtte naar buiten en rende weg. De arbeiders van Hexpoor wierpen hun fietsen op de weg en hij struikelde erover. Zo hebben ze de man kunnen pakken.
Ik ben nadien nooit meer alleen zonder mijn moeder, naar de kerk geweest. En toen ik later het verhaal van Marietje Kessels hoorde, vond ik die kerk niet meer zo'n fijn gebouw.
Ik heb er vele angsten gehad.
Helaas is mijn vriendin al overleden. Anders had zij dit verhaal misschien wel zelf ingeleverd.
De kerk van de Noordhoek werd meer de kerk van de moordhoek.
Toch heb ik er ook hele mooie dingen in meegemaakt.
Wie weet hoeveel kinderen hetzelfde hebben ervaren en er nooit over hebben gepraat. Dat mocht toch immers niet. Maar dat het een grote inbreuk in een kinderleven is, dat weet ik wel zeker. Ik heb er zelf als kind nog lang nachtmerries van gehad.