Stadsmuseum Tilburg
Nadat ik in de binnenstad van Tilburg in diverse winkels gewerkt had kwam ik zonder werk te zitten. Ik woonde op kamers in de burgemeestersbuurt vlak achter de GGD. Op 4 juni 1975 stapte ik bij de GGD binnen met de vraag of zij misschien werk voor mij hadden, maar dat bleek niet het geval. Maar de vriendelijke mevrouw dacht met mij mee en belde naar de gemeente met de vraag of zij misschien een vacature hadden. En dat was zo, ik kon de volgende dag 5 juni 1975 naar het gemeentelijk energiebedrijf om te solliciteren. Nadat ik met iemand van personeelszaken gesproken had kreeg ik de mededeling, als er zaterdag 7 juni géén advertentie in het Brabants Dagblad stond dan kon ik maandag 9 juni 1975 beginnen op afdeling incasso.
Als 22-jarige begon mijn loopbaan als caissière. In die tijd moesten de kermisexploitanten een voorschot komen betalen om de attracties van energie te voorzien. Je kunt je voorstellen dat deze mensen niet met groot geld kwamen betalen, nee er was in die tijd nog een papieren versie van 2,50-gulden-biljet en 5,00-gulden-biljet. Hele stapels geld moesten geteld worden alvorens ze een aanbetalingskwitantie kregen.
Ook kreeg het energiebedrijf te maken met fraude. Op een bepaald adres ergens in Tilburg was een pand afgesloten van energie vanwege wanbetaling. Deze bewoner had het slim bekeken en trok een kabel vanuit zijn meterkast naar de voor hem dichtstbijzijnde lantarenpaal, recht voor zijn deur. Nadat dat bekend was geworden bij het energiebedrijf zijn er maatregelen genomen vanwege een brandgevaarlijke situatie. De bewoner was daar heel boos over geworden en kwam op hoge poten naar de Lange Nieuwstraat en wilde de directeur spreken. Een van de leidinggevenden had de taak op zich genomen om het gesprek aan te gaan met de boze man. En binnen de kortste keren een heleboel lawaai, de boze man gooide zelfs een bureau om.
Bij het afsluiten van gas en/of elektriciteit waren het vaak heel schrijnende situaties. Gezinnen die de eindjes aan elkaar moesten knopen om aan hun verplichtingen te kunnen voldoen. Voor deze mensen was zelfs het aflossen van hun schuld zeer zwaar. Vaak was het maar met een paar gulden per maand, maar ze kregen het voor elkaar.
In 1979 stond de verhuizing naar de Ringbaan Noord voor de deur, alles moest ingepakt worden, en tijdens het opruimen van de enorme kluis van de afdeling kwam er een oude foto van de afdeling tevoorschijn uit 1927. Daarop zijn vier mannen te zien keurig in kostuum met stropdas. Van mijn moeder had ik vernomen dat haar oom, de broer van haar moeder, namelijk Jos de Beer ook op deze afdeling gewerkt had, en dat zij nog een krantenartikel had van zijn afscheid vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Vanwege de familieband heb ik aan mijn afdelingschef gevraagd of ik deze foto mocht hebben, en dat mocht.
In deze tijd was er een boekje uitgegeven, (uitgave van Energiebedrijven Tilburg in samenwerking met de Gemeentelijke Archiefdienst Tilburg). En juist in dit boekje sta ik op de voorgrond ( gezien op de rug ) ook op de foto die ik had gekregen. Op een andere foto zit ik op mijn werkplek aan de kassa met tegenover mij een collega zogenaamd als klant. Ook heb ik nog een uitgave van: Energieflitsen uit december 1988.
In 1989 was er een jubileum namelijk het 75-jarig bestaan van de PNEM, Dit is groots gevierd in de Brabanthallen in ’s-Hertogenbosch. Iedere werknemer was uitgenodigd, en omdat het Gemeentelijk Energiebedrijf (GEB), later heel even, Energiebedrijf (EB), daarna Energiebedrijf Tilburg (EBT) en destijds overgenomen door PNEM, wij ook tot de genodigden behoorde.
Op 1 april 1992 was na 17 jaar het moment aangebroken, de door mij genoemde Gasfabriek te verlaten. Er is mij een afscheidsboek van mijn collega’s aangeboden met lieve en leuke verhaaltjes. Het zou leuk zijn als mijn oud-collega’s zich in dit verhaal zouden herkennen en het leuk zouden vinden om nog eens oude herinneringen op te halen.
Eldrid Bastiaansen-Boeren
De verhalen van de gasfabriek werd geschreven door Theo van Etten. Op zijn website leest u het hele verhaal.
