Louis Sparidans
Met pinksteren kwamen onze kleindochtertjes logeren en ze werden meteen ‘overvallen’ door de honderdduizenden meizoentjes in het gras vóór onze caravan.
Opeens ‘sprong’ het beeld me voor ogen uit mijn kinderjaren, waar ‘alle’ meisjes uit de buurt tijdens de meimaand op het gras van het Theresiaplein (vóór de Theresiakerk) tussen miljoenen meizoentjes bezig waren om een krans te vlechten.
‘Wát zeg je?’ vroeg onze jongste kleindochter, ‘dat zijn toch madeliefjes?’
En inderdaad, maar vroeger wist ik niet beter dan dat ze ‘meizoentjes’ heten.
Spontaan begonnen ze eveneens te vlechten, ofschoon het ze niet meteen lukte. ‘Oma’ (mijn vrouw) wist het nog wel: een gaatje in het steeltje, net onder het bloemhoofdje en daar steek je dan weer een ander steeltje doorheen, enzovoorts.
Op zondagmiddag in de meimaand wandelden we natuurlijk ook altijd naar de Hasseltse kapel. En daar in het gras, leken er nog véél meer te staan dan op het Theresiaplein.
Oh, hoe vaak heb ik het zelf als kind óók niet geprobeerd, maar het lukte me nooit helemaal.
Kennelijk moet je daar toch ‘een meisje’ voor zijn …..
Louis Sparidans
