Louis Sparidans
Vanmiddag werd ik via de radio weer herinnerd aan 1948. Ik was toen tien jaar oud en zat in de vijfde klas van de lagere school, de Pius X-school van de fraters aan de Theresiastraat. Groep zeven, zou men tegenwoordig zeggen.
Gerard Cox bracht me weer helemaal in de stemming:
‘Buiten huilt de wind om 't huis
Maar binnen stond de kolenkit paraat
En de stoep waarop geknikkerd werd
Was het belangrijkste stukje van de straat
En Nederland was groot en niemand ging nog dood
En gezelligheid kende nauwelijks tijd
Bij waxinelichtjes van Verkade.’
En zo ging het verder.
Ja, zo ongeveer ging het er ook bij ons thuis aan toe. Wij voelden ons thuis ook redelijk gelukkig, zij het dat mijn moeder al vier jaar dood was en twee van mijn oudste (dienstplichtige) broers, onze Walter en onze Ad, ‘voor hun nummer’ in Indië zaten.
Voor al mijn leeftijdsgenoten, maar de jongere lezers van ‘Het Geheugen’ mogen er ook naar luisteren, via YouTube, even de nostalgische herinnering aan dat derde jaar na WO II.
Iedere Tilburger van mijn leeftijd zal er zich waarschijnlijk in herkennen .....
Louis Sparidans