Louis Sparidans
- Datering van de gebeurtenis: Omstreeks 1952
In aansluiting op mijn eerdere bijdrage onder de titel "Piet d'n Dief" en de fraaie reactie daarop van Henk van Mierlo (als deel 2) denk ik nog aan twee hele positieve dingen van "De Gruyter". Ik was al wat ouder en kreeg al een kwartje zakgeld per week. "Hier, je traktement" zei m'n vader dan op zaterdagmiddag, als hij met z'n loonzakje terug kwam van z'n werk als wever bij Lauwke Tod.
Het zal zo ongeveer rond 1952 zijn geweest, ik was toen 13 tot 14 jaar oud en had al een (oude) fiets, door mijn oudere broer Adrie in elkaar gefrutseld uit de onderdelen van vijf of zes andere kapotte fietsen. Het was er zo eentje met alleen een vóór-rem, waarbij je een blokje op het loopvlak van de band duwde. Niet te hard natuurlijk, anders vloog je over de kop.
Dan fietste ik naar Den Besterd. Ofschoon ik in een eerdere bijdrage aan het "Geheugen van Tilburg" (zie zo u wilt daarvoor "Het lekkerste ijs van Tilburg") al eens de ijsjes van "den Ario" en Harrie van de Made terecht heb geroemd, kon je "sinds kort" bij de Gruyter, op de hoek van het Besterdplein, een verpakt ijsje kopen voor 10 cent, een dubbeltje dus.
Wat zeg ik, een ijsje? Nee, het was een groot stuk rechthoekig ijs tussen twee koekjes verpakt. En daarin zat wel het dilemma: het ijs van Harrie van de Made was lekkerder, dat is zeker, maar bij de Gruyter had je voor hetzelfde geld wel zeker twee keer zoveel ijs! Als ik twee dubbeltjes had gehad, dan wist ik het wel, maar ja, ik wilde nog meer kopen voor dat kwartje.
Je kon bij diezelfde de Gruyter-winkel namelijk ook heerlijke toffees kopen, de lekkerste en tevens de goedkoopste van Tilburg. Je kent ze wel, die met caramel- en dropsmaak, zij het dat ze wel aan je tanden bleven plakken. Van mijn traktement kon ik zo, om de twee weken, naast dat ijsje, een zak toffees kopen voor een kwartje per ons en dan hield ik nog een stuiver over.
Wat deed ik daar dan mee? Misschien iets voor een volgend verhaaltje?
Overigens, mijn echtgenote Irène, zij is "niet van Tilburg", herinnert zich ook wel zoiets uit haar jeugdjaren maar zij kocht dezelfde ijsjes en het snoep bij Jamin. Was ook goed; ik kan me alleen niet meer herinneren waar Jamin toentertijd in Tilburg "zat". Ik woon er immers al bijna 50 jaar niet meer. Zeker verder weg van ons (op Theresia) dan den Besterd en ik moest ook goed opletten met dat remmen en fietsen. Voor je het wist moest onze Ad er weer aan te pas komen om een en ander te repareren!
Louis Sparidans