Op 30 juni 2018 is Anton van de Wiel op 89-jarige leeftijd overleden. Anton werd geboren in Tilburg, woonde in Berkel-Enschot en overleed in Udenhout na een val op een stralende dag, zo lezen we in het overlijdensbericht.
Dankzij zijn schrijftalent en vele verhalen is Anton van de Wiel verankerd in het Geheugen van Tilburg. Hij schreef maar liefst 194 verhalen onder andere over het onderwijs, zijn professie. 'Tilburg heeft meerdere zaken om trots op te zijn. En ik wil de rest niet afkammen, maar dat één van die pronkstukken hier de status van Tilburg Onderwijsstad is, dat is zeker.' Toen de Katholieke Leergangen 100 jaar bestonden, voelde Van de Wiel zich als 'oud-medewerker' verschuldigd daarover het verhaal Honderd jaar Katholieke Leergangen Tilburg te plaatsen.
Een tweede geliefd onderwerp van Anton van de Wiel was het Tilburgse ofwel het Hasseltse dialect. 'Ze spraken Hasselts, dat is weer iets anders dan Tilburgs. Met heel lange klinkers (aachtentaagentig) en klankveranderingen (zes is zis, dertig is dartig, enzovoort). Van de Tilburgse dialecten heeft, denk ik, het Hasselts het dichtst bij het Unents gestaan.'
Anton schreef over het 'stads meej Haajkaants' en grappig is de anekdote over de Tilburgse diksjenèèr: Sjaantje: "Moeder, maak munne diksjenèèr mee nor school nemen. De Moeder, druk rammelend mee lepels, verketten, eetgerei op den aanrecht, kortaf :"Ge gaot mar te voet......Dè moessen wij vruger ook !"
Toen Anton zijn honderdste bijdrage leverde aan het geheugen schreef hij voor de gelegenheid een verhaal 'Nummer honderd'. Naast dat hij daarin zijn mede-vrijwilligers van Regionaal Archief Tilburg met namen noemt, refereerde hij ook aan zijn vrouw Marieke. Toen ze 80 jaar werd schreef hij een verhaal over een bijzondere Tilburgse Marieke Valkenaars.
In zijn verhaal over Marieke schrijft Anton over het moment dat hij bij Petrus aan de hemelpoort staat: En als ik straks ook die kanten op moet (want ik word lang geen 100) zal, zo stel ik me voor, Sint Petrus naar me toekomen mee z'n opschrijfbuukske, vur den intake. En dan klinkt er, vanuit de half geopende tussendeur, waarachter de eigenlijke hemel begint, de stem van Sint Jozef (die ken ik, hij was toch mee 't Kiendje in Enschot), die roept: "Petrus, diejen meens, dè is den diejen van Mariet Valk. Lot die mar deur !"
Anton, je verhalen staan in het Geheugen van Tilburg gegrift. Dank je wel daarvoor. Voor wie alle 194 verhalen van Anton van de Wiel wil lezen .... Lees meer.
