Piet van Beers
Ze docht wir aon vruuger
«Kèk, dèr is gin negoosie mir.
Et gong me tòch al slèècht
Mar naa wier 'k dur de raadioo
omt uur op zij gevèègd».
Zeej de gruuntenboer — wit van gif —
«Ik hèb in mènne tèùn, (
Gin blomkôltje mar half zo grôot
As de Rooie van Duijn».
Mar is oopoe die lèèft volop mee
Vèèn et vort niks èn tis schaand:
«Zaagde vruuger ene sjarretèl
dan wast al ambetaant».
Mar wè die dikke Rita zingt
lust ze as peeperkoek
Ze zeej: «Ik ha al meej men zistien jaar
ok kèntjes aan men broek».
Lechim
Zij dacht weer aan vroeger.
Kijk er is geen negotie meer
en ’t ging me toch al slecht
maar nu word ik door de radio
gewoon op zij geveegd.
zei de groetenboer.
Ik heb in mijne groetentuin
geen bloemkooltje zo groot
als die rooie Andre van Duin.
Maar ons opoe leeft volop mee
en vind het niets dan schande.
Zag je vroeger een sjarretel
dan was dat al ambulant.
Maar wat die dikke Rika zegt
lust ze als peperkoek.
Ze zei: Ik had met mijn veertien jaar
al kantjes aan mijn broek.
==============
e