Stadschroniqueur Berny van de Donk
Bij Tilburg aan land komen? Lijkt onmogelijk. Toch deed het bezemkruiskruid precies dit in 1939. Via een treinlading wolbalen uit Zuid-Afrika begon dit plantje hier aan een succesvolle opmars. Bottom-up. Core-business voor zo’n vrolijk bloempje. Zelfs op deze druilerige en koude septembermiddag in de Spoorzone weelt het kruid tierig rondom het voormalige ketelhuis van Den Atteljee. Tussen de gele knoppen zit bewoonster Anna op een plastic tuinstoel. Ze wacht op haar buren van de Lange Nieuwstraat. Samen gaan ze nadenken over een tijdelijk inrichting van de Theresiazone. Zo heet het langgerekte gebied ten noorden van de Brokxlaan dat aan hun achtertuin grenst. Een zompige strook groen. Bottom-up aan te pakken in 2015. Met wat kunstmest van gemeentewege: vier jonge architecten helpen dit nieuwe stadmaken een handje.
Ooit zullen hier hippe herenhuizen verrijzen. Dat staat nu eenmaal in de plannen. Buren als buffer tegen de decibellen van de oprukkende stad. Tot die tijd fungeert een geluidsmeter aan lantaarnpaal 17A als waakhond. De komende jaren zal het met de bouw zo’n vaart niet lopen denkt Anna. Hoopt Anna. De bewoners hebben zich georganiseerd onder de duidelijke titel ‘Bij Ons Achter’. Potentiële kavelkopers weten in wiens mentale territorium zij zich begeven. Toch is WIMBY het principe van de Lange Nieuwstraters: Welcome In My Backyard. ‘Zij’ moet ‘ons’ worden.
De barbecue gloeit, de courgettesoep is al achter de kiezen. Regen heeft de twintig participerende buurtgenoten doen besluiten de Brokxlaan over te steken. Ze maken dankbaar gebruik van het overdekte fietspad naast theater De Boemel. Ideeën zijn er genoeg. Een ‘moodboard’ vol. Een natuurspeelplaats voor kinderen, een jeu-de-boules-baan, een vijver of een insectenhotel. Proeflogeercontainers voor kandidaatkavelaars. Met ’s ochtends een verse croissant van de achterburen. Of een frikandel van cafetaria ‘t Wolfke. Voor het échte Lange Nieuwstraatgevoel.
Een kudde schapen is om decibeltechnische redenen afgewezen. Kansrijker lijkt het verbreden van het klinkerpad bij de garages. Daar had buurman Mark geen moodboard voor nodig. Wel zin in. “Ik krijg mijn Lexus nu amper gedraaid, en hij is al kleiner dan m’n vorige wagen”. Natuurmens Karel overweegt te verhuizen naar Diessen. De groene plannen doen hem twijfelen. “Als mijn kinderen straks achterom een biodiverse speeltuin hebben…wie weet blijf ik dan”. Dochtertje Luke heeft het nu vooral koud. Kruipt bij papa op schoot. Eenmaal opgewarmd dreunt ze vast wat vlindersoorten op. “Geeltje. Koolwitje. Gehakkelde aurelia!”. Zonder te stotteren. Ze is op dreef. “En met de letters van mijn naam kun je ook ‘leuk’ schrijven!”.
Alle begin is moeilijk. Een eerste gezamenlijke klusmiddag liep in het honderd. De door de gemeente geleverde piketpalen waren gejat. De vijver door onbekenden dicht gebulldozerd. Ondanks die tegenslagen blijft Anna geloven in de kracht van bottom-up. Stiekem hoopt zij weleens dat er nooit gebouwd zal worden. Dat de vorig jaar verdwenen specht weer terugkomt. En die ene monumentale eik mag blijven. “Zou je daar nou geen huis omhéén kunnen ontwerpen?”. “Leuk!” roept Luke. Tegen zoveel optimisme is geen kruid gewassen.
Deze kroniek verscheen op 15 september 2015 in het Brabants Dagblad