Herfst en dierenwijsheid

 

Hèrfst/bêestewèèshèèd op zun bist.

 

Volges Jantjes juf valle d'r ín dees weeke veul èèkels in’t bos.

Èèke-en beukeblaojer valle d'r nèffe en zôo krèède 'n schôon hèrfsttâpèèt.

Meej schôon têekeninge op't schoolbord têekende de juf unne kwak kenèètjes, plöömstèrkes, veugelkes, poeskes, hundjes en unne zooitje miere en torre.

Gespöös dè ammol onder en boove dè blaojerdèk wônt.

Unne aawe ööl zaat schaaw op unne tak vur z'n holleke te dagdrôome.

Piet Spegt had z'n hol aon diejen ööl verkocht en daor had ie naaw spèèt van.

Vur twee èèkels, unne tamme kestanje en ‘n haandjevol beukenutjes had deze spegt veul spèèt.

Meej zunne stompe snaovel zaat'ie te jammere over zunne wèènterveurraod.

Mar, ’t soosjaole lèève in dees bos zaat goed in mekaare.

De plöömstèrkes rende af en aon vur deze spègvoogel.

Mar d’r was toch êenig ruumoer in’t bos.

Meneer Jutte, d’n hoofdööl keek naar zunne kaomervurzitter Noesja Poez en vroeg heur om de bruutaole ‘wilde’ heer Gèèt meej z'n schimmelblonde vaacht z'n èège koest te houwe en z’n èège meer om z'n bosgenôote te bekommere.

“Net as gij hebbe we ammol unne vadder en un moeder. Gij ôk”. zeej de wèèze ööl tegen de perfèkte reeplieka van d’n echte Wilders.

“Waor zèède meej beezig, gladde gatschööver dè ge daor zèèd? Gère ‘n bietje minder, en veul minder.” zeej den ööl op dâftige tôon.

Deeze snêer was vur diejen diere-mènner in speej bestemd.

Toevallig kreeg de wèèze ööl unne bijnaom; Roomse Rooie Joop,

dus hiette hij Joop Jutte.

Joop zaag dè as un komplement en draajde en draajde meej z’n ööleköpke dèt un lust was. Hij kreeg alles vur mekaar en deej as offer niks ôn de haand was.

't Bos draaide goed. D'r waare genoeg èèkels gevalle en de zonnestraole hadde al zat êenerzjie geleeverd en dè was opgeslaoge in de grôote zonnestraoleblaojeropslagbôom.

D’r was genoeg wèèrk onder 't blaojerdek en vur de aawere biste waare d'r genoeg ouwe boomstamme waor ze kunne woone op durre aawe dag.  

Van't böötelaandse böötebos kwame veul gekleurde boslôoze biste vur de vegrèèzende poopelaotie zorge. En toch wasser teegestand van veul dom dieregespöös. D’r kwaame er te veul, zeet diejen gladde domme gèèt.

Jopie Jutte had gezeej gehad; “Gêef ze brôod en speule en zet ze aon’t wèèrk en doe dè meej unne wèrreme pôot.

Leer ze schrèève en onze taol praote en leer ze schrobbelèèr drinke en dan komt alles goed.”

Deeze öölewèèshèèd heejtie nie van z’n èège.

In geschiedenisboeke kôs ie leeze hoe’t in d’n ôorlog meej de Belze vluchtelinge was gegaon. Dès ammol meej unne sisser afgelôope en we hebbe d’r naaw goej buure aon en ’tisser kaaj gezelleg as ge d’r zèèd.

In den Bels is’t bij bier gebleeve, hier in’t bos haawe zut op Schrobbelèèr.

Èèkeblad dur over.

 

Geert van Nunen.