VrijwillegersFist in de Spoorzaone.

Vrijwilligers viere FIST.

Spoorzône Tilburg.

We waare op ‘n grôot fist meej hil veul fistgangers. We kwaame vrijwilleg as afgevaordigde van Kessels Meziekinstrumentemuzeejum.

Gin sjiek fist, mar êentje waor ge vur de koffie en téé in de rij moes staon.

Geduldig op m’n burt wôchtend kréég ik in unne stroopwaôfel meej ’n seklaade-mènneke d’r boove op in mèn haande gedrukt.

Ik lus dè nie en ‘kwô dè nie en gaaf ‘t ôn mèn buurvraaw die neffe mèn stond.

Aachteraaf goed besteed.

“Jè, dès lekker” zisze. “Dè neem ik meej vur ons’smoeder, die zit daor gienderwèèd en ze wees meej unne grôote zwaaj nôr ’n plèkske aachter in de zaol. Ik zeej; “Mèn moeder kôs vedaog nie koome. Die wônt nog al wèèd hier vedaon en ‘kwees naar boove. De bevallige sjârmaante daome speulde ‘t spelleke meej;

“Oh, daor.” zisze “Kènde gij dan meer meensen die daar woone?”

Jao dè wies ik wel, mar de mêeste kosse nie nôr ‘n fisje as dees koome en

jao zéé’k, “Ik ken dieje mééns die ze aon een stuk hout hebbe getimmerd. Spèèkers rèècht dur zijn haanden. Hij had himmôl gin kaot gedaon:

En as ge daor nôr binne wilt; Zunne maot die bekend stao as unne grôote leugenèèr doe de vurdeur pas oope as ge drie keer klopt. Daor is niks gelogen aan, ginne haon dir daor nôr kraajt.

Meej twee lachsalvoos wenste we mekaare verders unne fèène aovond.

“En doe méépesaant de groete ôn oew moeder.” Zeej’k nog en ik dôgt; heur kom ik nie mêer teege.

‘t Was daor un êecht grôot fist waor duuzende vrijwillegers vrijwilleg rond liepe. We genoote van de koffie meej stroopwaofelkuukskes.

Ôk van’t bier van de wèèn, zoute nutjes en van veuls te harde meziek ôn swirskaante van de hal.

Sewèèl ik vur mèn maote schrôbbelèr en bier ging haole zaat ’t bewuste gezelschap ôn un tôffel waor ik vurbij moes lôope om bij de bar te koome.

Hullie moeder, zij zelluf en nog mêer meense die goej wèrrek doen vur de meejdemeens zaate daor op d’r gemakske. We hadde mekaore metêen in’t ôog. Zij mèn en ikke heur.

As fesoenlek opgevoed mènneke stelde ik mèn èège veur en ‘kreeg de bedankskes vur de strôopwaofel. Nao wè heen en wêer gebrabbel, kende we saome hallef Tilburg, wiesse we waor de Schrôbbelèèr ‘tgoejkôpst is en ‘kreeg ik un pèltje friet ööt heure bööl. Zij môcht nippe aon mèn glaoske schrobbelèr.

Hier was’t ‘Friet meej maajenèèse’ en ‘Schrobbelèèr meej un blökske kèès.’

Dè kôste op  grôote afstaand ruuke.

Unne ôpmaot vur ’n nuuw karnevalsnummer; ‘Koel Serveren’ as môttoo.

Toen’t afgelôope was, wiesse we van mekaar nie hoe dè we hiette, mar we zin en beloofde ôn mekaar: “Tot nekst jier.”

“Santéé” zee’k en ‘khief wir mun glaoske Schrôbbelèèr.

Op de fiets nôr höös dogt ik bij men èège; Zonder vrijwillegers ginne eekônomie.

Wij houwe de boel ôn de gang en in staand. Zu’k vrijwilleg pruuver kunne worre bij ‘t’Schrôbbelèrfebriek, saome meej dè mèdje?           

 

 

                       Geert van Nunen