Zonsverduistering voorjaar 1949

Een gedeeltelijke zonsverduistering in 1949,

Hebt u de (gedeeltelijke) zonsverduistering van vanmorgen ook gemist?  Het was al de hele week aangekondigd, op radio, tv, in de kranten, noem maar op. Vandaag, 20 maart 2015, zou het gebeuren: rond half elf zou de zon voor 84% in de schaduw van de maan vallen.  

Zoiets gebeurt niet elk jaar. We hadden ons (mijn vrouw en ik) er goed op voorbereid: eclipsbrilletjes klaar gelegd en een verrekijker binnen handbereik. Laat maar komen, die zon, of beter gezegd, die maan .....  

Maar, wat we vreesden, gebeurde ook. Een dikke mist benam de zon volledig het zicht. We konden zelfs het weiland achter ons huis niet eens zien!  

Ik moest meteen denken aan de eveneens verwachte (gedeeltelijke) zonsverduistering in het voorjaar van 1949. Ik zat in de vijfde klas (tegenwoordig zou je zeggen: groep 7) van de lagere school (de basisschool) Pius X aan de Theresiastraat. Het was de klas van ‘meester Keizer’, de enige niet-frater van de school. Een fratersschool voor uitsluitend jongens, in de leeftijd van vijf tot twaalf jaar.  

Daags daarvoor hadden we uitgebreid gehoord hoe een en ander in ‘zijn werk zou gaan’. Hoe de maan de zon kon verduisteren enzovoorts. Sommige jongens snapten het zelfs, althans dat zeiden ze. Frater Antonius van de vierde klas zou voor beroete glaasjes zorgen.

Stukjes kapot ruitglas, daar kon frater-schilder van het klooster aan de Gasthuisstraat wel voor zorgen, en Frater Antonius zou ze de avond ervoor met het roet van een kaars wel ‘zwart’ maken.  

Voorzichtig met de stukjes glas, je kon er je ook mee snijden, en geen moment zónder het glas rechtstreeks naar de zon kijken, zo was ons op het hart gedrukt. Je kon er zelfs blind van worden, zo voegde ‘meester Keizer’ er nog streng aan toe.

We moesten, als altijd, stipt om half negen op school zijn, zodat we niks zouden missen!  

Maar ook op die bewuste dag, zoals vanmorgen, viel alles in duigen: geen zon te zien, de hele lucht bewolkt! Allemaal zeer teleurgesteld; we kregen zelfs niet de beroete stukjes glas in handen!  

Gelukkig heb ik later in mijn leven toch nog een paar keer een ‘echte’ zonsverduistering gezien, zij het wel elke keer ‘gedeeltelijk’, maar dan wel bij helder weer.  

 

Louis Sparidans