Toetsenbord met een virus, Qwerty van slag.

Toetsenbord met een virus,       Qwerty van slag.

 

Krijg je van de P.C leverancier een nieuw toetsenbord en het vorige dat het hele systeem lam legde, die mocht ik houden

Maar waarschuwde hij; “Gebruik die kapotte niet meer.

 Je krijgt de gekste teksten. Probeer maar eens”.        

                                     

Enigszins eigenwijs begon ik, en:

Schakeldeovernaarmijnkapottemasjienenbegonaanhetvolgendeverhaal:

 

Toetsen en hulptoetsen hadden dat vlak voor het echec in de gaten.

Ze spraken met elkaar af, dat de toetsen die het meest gebruikt werden onderling uitmaken hoe het zou gaan.

Eeeeeee, sprak de E, dan krijg ik het wel erg druk.

Bb b b b b b ben je betoeterd sprak de B, die volgens hem na de E, het meest aan de beurt was.

Aaaha, kon de A met behulp van de kleine h uitbrengen; Dan ben ik zeker wel nummer volgende.

De verstandigste onder de toetsen, hoofdtoets Q, die het erg rustig heeft, vroeg om een voorbeeld van deze drie. Maak eens een woord van jullie drieën. Daarop volgde Abe, Bea, Babe, ABBA, verder kwamen ze niet. Met schaamrood op de kaken slopen de drie hardroepers terug in hun veilig alfabet. Dit tot algehele hilariteit. Andere letters hielden zich verder gedeisd en keken vragend naar de cijfers en overige leestekens. Die waren met circa veertig stuks ruim vertegenwoordigd.

Ze hebben geluk dat er geen hoofdcijfers zijn zoals hoofdletters, ze geven er niet zoveel om. De leestekens meenden dat zij alleen maar de waarde van letters en dus de door hen gevormde woorden en zinnen meer verhogen. Nee hoor, hier doen wij niet aan mee, riepen ze in koor.

Maar jullie zijn in overtal protesteerden de letters in koor. Inderdaad klaagde de punt, daar kunnen jullie een puntje aan zuigen. Punt uit.

En wij zijn alleen nodig als er iets anders bedoeld wordt dan er geschreven is klaagden het aanhaling en sluitteken samen met de accolades.

Liggend streepje en zijn grote broer maakten zich niet druk. Wij doen het rustig an, we blijven rustig liggen.

En wat denk je van mij, stelde het vraagteken vast. Ze hebben mij alleen nog nodig als ze het niet weten. Zo is het maar net klaagde het uitroepteken opgewonden.

Hekje klaagde dat hij het erg druk heeft, zeker wanneer hij dienst heeft in de soos. De sociale media. Ik word gek van al dat getwitter, stapel zelfs. Geef mijn portie maar aan Fikkie.

Nu kwam de grote F in opstand. Weet je wat je kunt beste mijnheer Hek; voor hek spelen voor mijn hond.

Hoho, sprak de wijze Q.  Zo gaan we niet met elkaar om.

In volgorde klaagden spatiebalk, die een zwakke rug had van al dat geduw.

De backspace voelde zich rechtsboven in de hoek een eenzame medewerker net als de Escape, die wel zou willen ontsnappen aan het hele gedoe. Tussen haakjes riepen het aanhalingteken en zijn kompaan samen. Wij worden niet eens gewaardeerd, ze gebruiken ons te pas en te onpas, zonder de regels te kennen.

Een instemmend gemor ondersteunde deze dubbele jongens,

Ik schuif even op zei de Tab en ga er eentje vatten. Hier krijg je dorst van.

Enter, riep de uit de kluiten gewassen toets.  Shift, ik ga mee. 

De brutaalste, Ctrl Alt, besloot Shift te volgen.

De grote wijze aanvoerder van het QWERTY-team verhief zijn stem en gebood rust in de gelederen en sprak.

Zijn jullie vergeten dat als jullie wel samenwerken de mooiste teksten en verhalen tot stand komen, die wereldwijd gelezen worden.

Weet je nog wel hoe we genoten en nog steeds genieten van de verhalen in www.beeldendieverhalen.blogspot.com

Nu kwam het hele bord in het geweer, van links en rechts kwamen de commentaren.

Weten jullie dat die schrijver enorm en opvallend veel moet corrigeren en dat hij veel met de cursor schuift. Wat een gedoe. Ja zeker ontwaakte de cursor. Ik sjouw wat af bij hem.

Veel in het Frans met al die vreemde cedilles en die gekke accents, grave en aique, circonflexe. Hoofdpijn krijgen we ervan. Hij kan het dak op, fulmineerde juffrouw apostrof.

Ik heb niet zo’n last fluisterde het trema. Men weet vaak niet wanneer ze mij nodig hebben en dan vergeten ze me uit gemakzucht. De rest leest er vaak over heen.

De deftige Arobase klaagt enkel wanneer hij per e-mail verzonden wordt, dus dat valt wel mee.

En veel schrijffouten die deze schrijver moet corrigeren. Dan hebben we het nog niet over zijn stijlfouten.

Toen kwam Q aan het woord. Stijl, daar kun je over twisten.

Deze man heeft zo zijn eigen stijl en gebruikt woordspelingen, dialect en maakt soms met een ‘vette knipoog’, bewust een fout. 

Dat ondersteunt hem in hetgeen hij duidelijk wil maken. 

Duidelijk vroeg Q.  Zwijgend knikten allen.

Maar beste Q,  weet jij hoe lastig het is wanneer we cursief moeten, op een dun lijntje moeten staan en als klap op de vuurpijl opgeblazen worden als hij ‘op vet’ over gaat.

Het is wel lachen wanneer we plots in een ander lettertype moeten opdraven.

Numlock ligt vaak in een deuk. Wanneer die schrijver mij maar even aanraakt, typt hij in het luchtledige en komt er niets op papier.

O ben jij dat, stelt ‘delete’ vast.

Zo eindigde de plotseling belegde vergadering in de eindconclusie, dat de meesten op versleten zolen lopen.

Zo voelt de onderkant van elke toets en maar goed dat Ozet bestaat.

 

Want zonder ‘Ozet Computers & Supplies komen wij niet aan zet.

 

Geert van Nunen.