Warme gevoelens komen terug bij zien van AaBe-dekens

AaBe

Veel bezoekers herleven gevoelens bij het zien van de AaBe-dekens. Ieder op zijn of haar eigen manier. "Maar wat is het jammer dat we de dekens niet weer even mogen aanraken..."

Lees hieronder enkele verhalen:

Twee zussen vertellen vol enthousiasme over hun gevoel bij de AaBe-dekens. Ze groeiden op in een groot Tilburgs gezin. De dekens werden zo lang mogelijk gebruikt. Op het moment dat de dekens dunner begonnen te worden, werden twee dekens op elkaar vast gemaakt. De 'dikke deken' was bij beide dames favoriet, want die was zo lekker zwaar. Dat gevoel van geborgenheid kwam weer even boven. Een andere herinnering was het duimen met een pluisje van de AaBe-deken in je hand. Op jonge leeftijd haalden de kinderen pluisjes van de deken en daarmee wreven ze onder hun neus, terwijl ze duimden.

 

Mevrouw De Mol – Romijn (Eindhoven) heeft nog steeds twee AaBe dekens in huis. Waarschijnlijk heeft ze die bij V & D gekocht. Blauw en een ruiten deken. Hele mooie donkere ruit. Bewaar ik nog omdat ik hem zo mooi vind. Ze zijn zuiver wol en heel warm. Doe hem nog steeds niet weg. Gooi hem nog steeds niet weg. Gebruikten we thuis op bed. Kinderen allemaal onder wollen dekens. ‘Leuk die jasjes van Wintervacht die hier beneden hangen. Leuk zo met die overslag!’

 

Arie de Jong (Zoetermeer): Ik kon het vanmorgen even niet laten... Lachen.De AaBe-deken roep herrinningen op:  Onder eenzelfde deken heb ik vroeger jaren geslapen. Een aantal jaren terug is hij bij mij terecht gekomen en ... Nu gaat hij mee als we gaan kamperen. Ook ik heb een verhaal over AABE.    

 

Maria Aleven (Amersfoort): In 1969 kwamen twee jongentjes, een tweeling bij ons wonen. Zij waren 3 jaar. Wij hadden kleuterbedjes aangeschaft met daarbij twee kleuterdekentjes van het merk AABE, afmeting 1.52 bij 1.04, voorkant geblokt, rode rand, achterkant rood, het logo van een rendier, keurdekens van dralon, goedgekeurd ned.ver.van huisvrouwen. De jaren gaan voorbij, er gebeurde veel in mijn leven. De kinderen werden groter, de dekentjes gingen met elke verhuizing mee. De jongens zijn, 21 en 33 jaar oud, overleden. Ik ben geen dekbedmens. ‘s-Winters liggen de dekentjes op mijn bed. Zo heb ik het idee dat de jongens mij warmte geven.

Links:

 

 

Media