Anton van de Wiel
Hier, op het Tilburgse archief, zal niemand ervan verschieten als ik zeg dat ik lang geleden een onverklaarbare, drang tot verzamelen en archiveren had.
Tegen het einde van de oorlog wilde ik, snotneus van 14, 15 jaar, met alle geweld de kranten van alledag bewaren. Mijn archiefinstinct zei me dat dit een bijzondere tijd was, en dus : opslaan die handel. Achteraf had ik natuurlijk wel gelijk, maar………….zeg nou zelf ! . Het mocht niet van ons Moeder. Wie bewaart er nou oud papier ?
De kranten hadden toen nog niet de omvang die ze nu hebben. En door de papierschaarste werden ze steeds kleiner. Rond de bevrijding had de krant zowat de omvang van één halve pagina nu.
Het bewaren van die troep bracht nòg een probleem mee: De mensen hadden de krant toen nodig voor toiletpapier ! In alle huizen hing op het toilet een stapeltje kleingeknipte stukjes krant, met een touwtje tot sanitair gemaksartikel aaneengeregen…….En zo werden krantenfoto’s van de Fuehrer en van Reichsminister Hermann Göring en Dr. Joseph Goebbels, en zo, op hoogst oneerbiedige wijze misbruikt in onze Beste Kamer. Dat na de bevrijding hetzelfde lot trouwens onze bevrijders trof, en onze koningin, dat was puur een zaak van overleven. Niet op doordenken.
Het duurde even, en de Tommies en de Ami’s moesten de Moffen er flink van langs geven, vóór ik weer kranten kon gaan sparen. Maar ons Moeder bleef mopperen. Ik moest en zou diejen troep weggooien…..en dat heb ik tenslotte maar gedaan.
En daar heb ik me nou toch spijt van……..
Nota bene: Bijna 70 jaar in de tijd x 300 kranten per jaar = ruim 20.000 kranten. Nee echt, inderdaad, dat kan niet. En Marieke is net als ons Moeder…….!
Anton van de Wiel.
P.S. Gij leert ene vos zijn streken niet af. Later ben ik Tilburgse krantenknipsels gaan verzamelen, ingeplakt in albums. Zie je, een kat komt altijd op zijn pootjes terecht.