Anton van de Wiel
- Datering van de gebeurtenis: 27 oktober 2011
Bij deze mag ik mijn 100ste bijdrage aan Het Geheugen aanbieden. Na vijf jaar, het mag onderhand wel. En als ik het goed heb begrepen bende in dit geval niet verplicht om heel serieus over Tilburg te schrijven, maar ge meugt dan ene keer gewoon wat aauwmeuten !
Nou, ik ben 82 jaar, vrijwilliger op het Regionaal Archief en zet, in een rustig tempo, dingen in Het Geheugen. Mijn gezondheid is, zoals die op mijn leeftijd hoort te zijn: ik heb drie dokters in "'t Elisabeth"! Daar kunde mee thuiskomen ! Ik ben gelukkig niet zo'n onuitstaanbare verwaande niets-mankeerder die op zijn 82ste nog golft en tennist ......Anderzijds kom ik nog altijd wel met de fiets naar mijn....eh....werk (vrijwilligerswerk dus).
En hoe ik het klaarspeel nog steeds voor "vol" te worden aangezien op het Archief ? Gewoon: niks zeggen en wèès kèèke......Ik ben d'r oud mee geworre !
Als ik weer naar een van mijn specialisten op 't Elisabeth moet, gaat Marieke altijd mee. Die begeleidt me tot in het graf, en daar maakt ze geen geheim van..... Vóór de hoofdingang van 't ziekenhuis staat het welbekende beeldje van Sint Elisabeth, met haar brood in de handen. Die zie ik als het ware denken: "Daor is ie alwir ! Die ken ik vort, den diejen !" Ze staat tegenwoordig op een berg peukjes, want daar in de buurt, bij de overkapping vóór de hoofdingang staat een kuchende, rochelende, ziekelijke troep rokers en rooksters haastig te roken, om weer gauw binnen te kunnen.......
Dank zij één van mijn drie dokters hoor ik daar niet meer bij. Chagriijnig ben ik daar niet van geworden, wel kort en duidelijk.
Omdat ik vandaag niet echt serieus kan zijn, wil ik dees stukske op z'n Tilburgs eindigen mee unne goeie bak ! Mijn vrijwilliger-collega's (de Sjel, den Herman, den Ad, de Wim, en meer van die soorten, en dan 't vrouwvolk nog) kennen deze bak-mee-ene-baard allang, maar de Geheugen-lezers kunnen misschien nog ene keer lachen.
Twee Tilburgers komen mekaar tegen in den hemel. Als de Tiest op z'n wolkske voorbijdrijft roept hij:"Hé Sjarel, zen ze jou ok on 't zuuken, daor benejen in 't Archief ?"
De Sjarel: "Man, ik laach men ègen kepot ! Want ik stao nergens geregistreerd.....!"
Ik kan toch zo smakelijk lachen om mijn eigen bakken........
Allemaal de groeten van Marieke .
Anton van de Wiel
