Een asbestverhaaltje

  • Datering van de gebeurtenis: Vijftiger jaren

Een asbestverhaaltje uit vroeger tijden! Geïnspireerd door de bijdrage "Werken in de Glasblazerij" van Henk van Mierlo (leuk stukje, Henk!) denk ik er weer aan hoe we vroeger (in de vijftiger jaren) met asbestpoeder omgingen.

Ik ken het vooral zoals het verpakt was in een klein rond kartonnen doosje, waarin dat poeder "overal" verkocht werd voor een kwartje of wat. Het werd vooral gebruikt om gaatjes mee op te vullen in een muur resp. voor het gebruik in plaats van een plug als je een schilderijtje of een kruisbeeld wilde ophangen.

Er waren namelijk in die tijd nog geen pluggen te koop; ik geloof zelfs dat er nog geen doe-het-zelf-winkels waren, want zo'n doosje kocht je bij een winkel voor schildersbenodigdheden, waar ze ook kwasten en behangselpapier verkochten.

Ik herinner me dat ik in die tijd ook wel eens een schilderijtje heb opgehangen, niet zo vaak hoor, want ik moest altijd laag beginnen om steeds hoger te kunnen eindigen, om alle beschadigingen aan de muur te kunnen verdoezelen. We hadden in die tijd natuurlijk geen elektrische boor maar wel een handboortje. Als het dan na enkele pogingen gelukt was om een gaatje diep genoeg te krijgen, dan pakte je met een paar vingers wat van dat vezelige asbestpoeder uit het doosje, stopte het vervolgens vooraan in je mond om het met wat "spiers" (oftewel speeksel voor niet-Tilburgers) te bevochtigen, waarna je daarmee het gaatje opvulde, alvorens er een spijker in te slaan of er een schroef in te draaien. Na vijf minuten zat het dan muurvast en had je er nooit geen omkijkens meer aan. Veel beter dan die plugjes die ze naderhand uitvonden!

Ik heb dat doosje (het was nog halfvol) nog jaren bewaard, ook toen asbest in een kwaad daglicht kwam te staan. Pas een paar jaar geleden heb ik het bij het chemisch afval gedaan, omdat ik bang was dat, als het bekend zou worden ze de hele straat zouden afzetten, om het vervolgens door mannen in witte pakken te laten ophalen. Toch jammer, anders had ik nog een fotootje van zo'n doosje bij dit artikeltje geplaatst.

Thans ben ik 70 jaar; ik heb gelukkig het asbestrisico overleefd, ofschoon ......... je weet maar nooit.