- Datering van het verhaal: 1950-1975
In deze bijdragen sluiten wij onze serie over de duivensport af. Wij zijn inmiddels qua tijd in eind jaren veertig van twintigste eeuw beland. De locatie is de wijk Fatima. Jan Koetsenruyter is nog steeds een "duivenmelker" zoals deze serieuze hobby in Tilburg wordt genoemd.
We laten graag zijn zoon Henk en zijn dochter Joke aan het woord:
"Ná de oorlog werden er door de leden van Duivensportvereniging "Ons Vios"(Vliegen is ons streven) thuis bij café Bet Kolen op de Broekhovenseweg, onderling weer duiveneitjes verkocht om te kunnen kweken en weer een hok duiven op te zetten
Spoedig werden er weer "leer" vluchten georganiseerd, o.a. naar Baarle Nassau op de fiets door de "melkers zelf om ze te "lossen" en later door "Ons Vios" naar België (Herentals, Vilvoorde, St. Denis) per vrachtauto. Er woonden in de buurt meerdere duivenmelkers . 's Zondagsmorgens kwamen ze op kwekerij bij elkaar om te "melken" ('n soort visserslatijn) en te wachten tot ze de eerste duiven aan zagen komen. Iedereen kende zíjn eigen duiven en dan holden ze naar hun hok om de rubberringetjes van de teruggekomen duiven te "constateren in de "klok"of constateur.( Een met een loodtje verzegelde tijddrukklok). Van lieverlee gingen ze dan naar Café Bet Kolen, om te kijken of ze ene vroege vogel hadden ? 's Avonds was het dan prijzen beuren.
Op 'n zondag viel er bij onze pa, 'n geringde "vreemde"duif op de klep. Deze werd binnen gelokt en mee naar Bet Kolen genomen. Aan de hand van de ring kon men zien, waar de duif vandaan kwam. Bovendien de naam + adres van de eigenaar vaststellen. Deze duif bleek uit Zeeuws Vlaanderen te komen en was in een puike conditie. Goed van ogen en bouw, 'n echte kampioen dus. Als ze hem hier loslieten, was hij misschien z'n oriëntatie kwijt. Ze besloten, , dat mijn broer en de zoon van de buren, ook duivenliefhebber, de duif in 'n mandje naar de eigenaar terug zouden brengen. De volgende dag, nadat deze duif verzorgd was, zouden ze met de trein vertrekken. Misschien kregen ze wel 'n paar eitjes. Dat gaf nieuw kampioenbloed in hun duivenstamboom. Zo'n prachtige duif moest die eigenaar toch wel 'n paar eitjes waard zijn ! De achterblijvers waren vol verwachting. Na een avontuurlijke reis kwamen de jongens bij het betreffende adres aan, om de eigenaar z'n duif trots te overhandigen, met het nodige verhaal erbij. Wat bleek.....
De man wilde de duif niet terugnemen, want de week ervoor was z'n hele duivenhok uitgebrand. Hij had alle duiven nog los kunnen laten en die vlogen overal verspreid rond. Hij zette géén nieuw hok meer op. Even later stonden de jongens beteuterd weer buiten. Ze lieten toen zelf deze "kampioen"ook maar los. Met 'n leeg mandje, zonder eitjes en geld keerden ze hongerig naar Tilburg terug. Teleurstelling alom.
In ons gesprek gaf Joke nog aan dat er twee soorten vluchten waren. "Fond", de lange afstand naar o.a. Frankrijk en de "Vitesse", korte afstand. Haar vader kweekte voor de lange afstand. Naar het inmanden worden de duiven per speciale vrachtauto's naar de losplaats gebracht, begeleider was o.a. Gert Hendriks. Hier worden ze gelijktijdig losgelaten. Over de zondag vertelt Joke: "De indeling van de zondag was geheel afgestemd op de duivensport. Moeder maakte alleen soep die ze warm kon houden en pudding die koud gegeten werd. Pa bleef meestal niet plakken in ‘t café. Hij was absoluut geen drinker. Rond half twee zat het gezin aan het middageten. Pa vervulde zijn kerkelijke plichten van zondag tijdens de vroege mis. De duiven kwamen meestal tussen 11.00 en 12.00 uur aan. Pa had speciaal een lokduif ( een die aan het broeden was of jonge had liggen)bij de hand om de duiven via de klep naar binnen te lokken. Wij moesten stil zijn als de duiven aankwamen. Gold trouwens voor de gehele buurt waar duivenmelkers woonden".
Met dit verhaal nemen we voorlopig weer afscheid van de familie Koetsenruyter en danken Henk en Joke voor hun verhalen die ze met ons hebben willen delen
Rien van der Heijden
2007
Bijlage:
Foto 1: Jan bij zijn duivenhof
Foto 2: Duiven op de "klep"
Foto 3: Woonhuis van de familie Koetsenruyter op de nieuwe kwekerij aan de Havendijk Zuid 34
Zie ook:
Bloemist tegen wil en dank, deel 1 en 2,
"De duif is dood"
Kom maar, kom, kom....
Inleveren die aluminium (geregistreerde) duivenring
