Mieke-Nelie van der Heijden
- Datering van het verhaal: mei 2006
Een lege drogisterij
Je kon er maandverband kopen en een stevige borstel om je badkamer schoon te schrobben en verf en lippenstift en op de glazen etageres waren allerlei frutsels en fratsels en beeldjes van onduidelijke kunstzinnige waarde en sieraden uitgestald.
Kameraadschappelijk maar spottend noemden de eigenaar en ikzelf elkaar "jongeheer" en "jongedame" hoewel we beiden allerminst nog tot die categorie van de mensheid behoorden die ronddartelt op de dansvloer of meedeint bij het popconcert dan wel nog een goed figuur slaat in het zwembad.
Als "plaatsvervangend arts" wist de drogist altijd raad als je wratten onder je voeten had of bijvoorbeeld een koortslip, juist op het moment waarop je moest verschijnen op foto, feest of receptie.
De hele buurt kende hem en hij kende de buurt en door de jarenlang voortgezette dagelijkse conversatie met mensen in vrijwel elke denkbare situatie was hij wijs geworden. Weinig was nog in staat hem te verbazen of te imponeren.
Na 54 jaar is de drogisterij niet meer. Achter het raam zie je het plakkaat van een aannemer. Leeg en kaal ligt het pand te wachten tot stukadoors, electriciens en schilders werken aan haar nieuwe, mij nog onbekende bestemming.
Nooit meer kan ik voor raad of advies, humor of wijsheid terecht bij mijn oude kameraad, de drogist