Geert van Nunen
over de fraters en de nonen.
Sjaarel kwaam Koos teege op’t Piejusplèèn.
Ze han mekaare al wel in gin tweej euwe gezien.
As kènder spulde ze op straot toedè ze nòr de grôote school moesse.
“En Koos” vroeg Sjaarel; “Wè zèède gij gaon doen nao oewen schooltèèd?”
“Naaw”zeej Sjaarel, “Ik wò OoKaa-arts oftewel sjierurg worre en de meense ooperèère en dè waar bijna gelukt en toen ut nie lukte zèè’k klêermaoker geworre want unne fèstònsteek of over ut köpke gaon vòn ik toch wel hil leuk.
“Ooh” zeej Koos. Lööster; “Ik zèè de diepte in gegaon want ‘kwilde mèn èège intulèktuweel vediepe, mar ‘kgong ôk oover de kop zeg mar. En ‘kzèè unne gedieploomèèrde putjeschèpper gewòrre meej un èège bedrèèf. Op un gegeeve moment paaste ik nergeraant in.” Dus!
“Had dè marres gezeejd gehad in diejen tèèd, want dan ha’k oew bist kunne hèllepe” zeej Sjaarel.
Meej mèn dieploma op zak kos as zèllefstaandig baoske begiene en ik kréég al rap un paor zwarte kraaje, zeg mar fraters in mèn atteljéé.
Binne de kortse keere moes ik blèènde biejooskoopzakke in durre toog naaje.
Mar we veul erger waar, was die glad-satèène knöpkes aon die toöge naaje.
Monnukewèèrrek Koos. Ik dògt toenertèèd nog in bilde Koos. Kunde gij oew èège vurstelle dè as die fraters nòr de wééséé moese, al die knöpkes los moese. En as ze hôoge nôod hadde kwaame ze wellis te laot in mèn gedaagte.
Mar ze betòlde goed Koos. De poen op tèèd, de siegaare meej döoze tegelèèk en unne jongeklaore kreeg ik bij afleevering en vur de vraaw unne meegagrôote kwatta. De kèèner hadde smèrges al plèkplòtjes gehad in de hèllige mis.
Laoter toen de klêermaokerij grôoter wier kreeg ik de nonne dur bij.
De gutjesnonne en meejpesaant de Zusters van Liefde van Tilburg kwaame bij mèn hullie nonnehaabijtjes kôope.
Ik moes die haabijtjes tien maote grôter maoke en dan kwaam de hoofdnon alles paase en afspelle.
’tmiste plezier han we meej die nonne bij de paaspoppe. Paaspop is in deeze tèèd wè aanders dan toen.
Mar toendertèèd waren die nonne zô schaaw as kiepe. Dus dur moes aachter in de kepèl, aachter ‘taltaar onder ‘törgel, meej ut licht van ‘tòllielèèmpke gepaase worre. De pestoor, ’taawhoer stond veur in de kepèl te gööze.
Ze han nog nôot van biejooskoopzakke geheurd en ik dierf dè nie te vraoge, bang vur de klandiezie. Vrèmd vond ik dè die nonne gin knöpkes aon hullieje habijtjes hadde.
Mar gaondeweg zèèk wèèzer geworre. Die nonne hadde huumòr Koos.
Want bij ut paasse van de hoofdkappe keek ik welles in hullie ôoge en dan kos ik of die non onze laach nie haawe. Ik moes zo links en rèègs wè speltjes schööve en dan zee’ter intje welles. Schööf mar lekker deur as ge mèn mar nie ròkt.
Mar Koos, zeej Sjaarel, ut moet gezee zèèn: De nonne hebbe un zuut mundje want de schrobbelèèr vloeiter rèèkelik. Dus.”