Geert van Nunen
Kerstmis bij ‘zooma en ‘zoopa.
Kerstmis meej veul K’s. deze keer.
‘K laag ‘smèreges op de vierde Kerstdag in mèn èège kribke de vurbije daoge te eevaluuwèèere en plots schoote mèn unne kwak kaa’s te binne.
Ginne kaas die ge kunt eete, mar de letter K.
‘k begien mar veur aon; Kerstmis, dès gemak zat. Kientje Jeezus in’t Kribke.
Kèèrse braande bij‘t kribke. En zôo kwaam ik bij’t begien van de afgeloope Kerstdaoge aon.
En waor ’t meej Kerstmis aaltij om draait; Kenèèn en Kalkoen.
Irst ginge we nôr ’n KerstKonsert in de Kerk.
Gelukkig hadde we tèrmiesj ondergoed en wèreme maantels aon want daor in de Kerk is’t aaltij Kaajkout.
Bij dè Konsert was ôk gezang meej ‘n KerstKoor. Dè klonk bijna net zô goed as’t KerstKonsertorkest.
Goed dè’t rap afgelôope was want de Kènder laage nogal te Kliere en meej ’t staongeld te speule. En ôk de Kèèrse kosse ze nie meej rust laote.
Vruuger hadde nog unne Swies meej zonne strenge Sjèrrep. Wè kos dieje meens Kaot Kèèke. Toen zouwe zut wel gelaote hebbe.
Töös gekoome moesse we irst de Kachel oppooke, ‘tKerstbrôod meej spèès ööt de zak haole en d’n oove opwèreme om worstebroojkes op te wèreme.
Smoeder môkte un Kan Koffie klaor en de Kènder meej d’r Klènkènder begosse alvast de Kedookes ööt te pakke.
Dè was, zeg mar, teege oopaas Knieje geschupt. “Dès ginne Kerstgedaagte”. “Kèènder, Kènder, toch.” Klaogde oopa. “Zut zôo zuut zat zèèn?”
“We gaon irst de Kèrskes öötblaoze, un lieke zinge en dan gao oopaa ‘n schôon Kerstvehaol vertelle”.
Dees vehaol gao over drie Kôoninge die unne Kerstster vôllege.
Zo zochte ze den hille avond en naacht en Kwaame Klaogend aon de deur.
”We zien gin haand vur ons ooge, ‘tsneut en ‘tis Kaajkout, meuge we binne?”.
“de Kemeele staon te rèère van de kou. Zie die bulte mar us op en neer gaon”
Hèdde sowèèl nog wè Kliekses Kaontjes over?”
“En meej KersKraansjes zèn we ôk al tevreeje?” Liefst puure seklaa meej witte pikkeltjes d’r op.
Omdèt vehaol nogal lang duurde, wiere de Klènker ongeduurig en begosse de grôote Kènder meej zullie vingers over hunnie Aajpetjes te aaje.
Toen wast vehaol zôo afgeloope;
“Kedoos öötpakke oopa” zin ze op dwingende tôon. “Dè vehaol kenne ze van veurig jaor”.
Klèène Kees had z’n Seedeeskes van KaaDrie al in’t laojke van de Seedeespeuler gesjoefeld en zôwaor; Drie KaaDrie mèède zonge schôon Kerstliekes.
Nao dè Kerstgezang mocht de Klènste van de Klènkènder Kientje Jeezus in’t strooj van’t Kribke nêerlegge.
Meej unne aaj over zuune bol van ooma en un Kaajwèrrem worstebroojke in z’n Knusjes mocht Klèn Kiske zunne gang gaon.
Hij viet den engel bij zun vlerken en in unne döökvlucht schèèrde Kiske meej zunne engel langs de Kerststal richting Kerstbôom en zeej teege oopas.
“Zeg maar teege die Kôoninge dè’k de ster die ze zuuke hier bij ons ooma bove op de mèèdeKaast stao. Ze kunnen ‘m zôo koome haole.
Naodè’t speulgoed opgeborge was en Kleurpotlôojer in’t blèkke potloojerduske geschôove waare ginge alle kènder saome meej ooma d’r èège Kribke opzuuke.
KaajKepot viele alle lööke dicht en meej veul sneuwbolle wierre we wakker.
Ondertusse laage oolliebolle al in’t vet te gaore, ôk daor wiere we wakker van.
Ginne echte witte mar wel unne Kaai Goeie Kerst dees jaor.
Geert van Nunen.