Kindsheidsoptochten

Een jeugdherinnering.

In mijn jonge jaren waren ze er nog: kindsheidsoptochten. Ik heb er één keer aan meegedaan, herinner ik me. Het zal aan het eind van de oorlog (WO II) zijn geweest of vlak daarna, ik weet het niet meer precies.

Het komt ineens in me op, nu we even zonder paus zitten. De ‘ouwe’ vond het genoeg en een goeie honderdtal ‘ouw-meensen’ gaat binnenkort een nieuwe paus zoeken, waar we weer een tijdje mee vooruit kunnen.

Dat was vroeger gemakkelijker, toen waren er pausen die hun eigen opvolger verwekten, volgens Vaticaankenner Stijn Fens (KRO) in ‘Trouw’, afgelopen week.

Overigens, tegenwoordig kan ‘iedereen’ paus worden, tenminste ..... als je een man bent, een man met kloten.

Ofschoon, ze hebben mij nog niet gevraagd.

Terug naar de kindsheidsoptochten.

De zogenoemde ‘Heilige Kindsheid’ was een benaming voor een pauselijk missiegenootschap waarvan kinderen tot hun twaalfde jaar lid konden zijn. Het had tot doel om middels gebeden en aalmoezen bij te dragen aan de katholieke missie in verre landen.

Het genootschap werd oorspronkelijk in 1843 in Frankrijk opgericht.

In Nederland richtte in 1849 mgr J. Zwijsen (de ‘oude’ pastoor van ‘t Heike) zo’n missiegenootschap op.

Vanaf dat moment werden er voortaan op Kindsheidsdag optochten gehouden, waarbij kinderen meeliepen verkleed als paus, bisschop, missionaris, zuster, heiden of anderszins.

Aan de ‘staart’ van zo’n optocht kwamen dan meestal nog bloemen-strooiende bruidjes en, onder een baldakijn met ‘wierokers’ tot slot, de pastoor met het 'Allerheiligste': een zogenoemde geconsacreerde hostie in een monstrans.

Op afbeelding 4 (via BeeldOnline) zijn kinderen van de ‘bewaarschool’ van de parochie Loven te zien, omstreeks 1930. Wat een lieve Loven-kindertjes.

Waarschijnlijk is deze foto voorafgaand aan zo’n kindsheidsoptocht gemaakt.

Een prachtige foto! Misschien staat je vader of moeder of je opa en/of oma er wel bij .....