Punniken

• Datering van de gebeurtenis: 1944-1945

Laatst logeerde weer eens een van onze kleindochtertjes bij ons. Toen ze zich een beetje verveelde, stelde mijn vrouw voor om samen een boodschapje te gaan doen; dat vindt ze altijd leuk. Teruggekomen had ze iets bij zich dat me meteen deed herinneren aan vroeger: punniken!

Ik zal zelf een jaar of zes/zeven zijn geweest, rond het einde van de oorlog, toen mijn oudste zus, ons Sjaan, mij het punniken leerde. En daar kwam ze aan: een (leeg) houten naaigarenklosje met aan de bovenkant vier spijkertjes, op gelijke afstand van elkaar getimmerd, plus een kluwen aan restjes wol.

Ik keek mijn ogen uit: wat moest ik daarmee?

Ze deed het vóór: ze pakte een uitgebogen veiligheidsspeld (voorzichtig hoor!), trok vier verschillende kleuren woldraden door het klosje, een lusje erin om elk spijkertje en toen ....... (ja, dat begin weet ik niet meer precies) maar binnen de kortste keren kwam er onderuit het klosje een mooi veelkleurig koordje te hangen.

Je moest daar wel steeds aan trekken, nadat je met die veiligheidsspeld weer een nieuw lusje om een spijker had gehaald en vervolgens weer het volgende lusje om het volgende spijkertje enzovoorts. Maar, dan had je ook wat!

Als het ene draadje op was, knoopte je er weer gewoon een ander draadje wol aan vast, liefst van een andere kleur. Zo maakte ik, als jongste in ons gezin met acht kinderen, heel wat armbandjes en halsbandjes voor ieder van mijn broers en zussen die maar wilde.

Totdat ....... het mij óók ging vervelen. Ineens leek het wel alsof "iedereen" in de straat was gaan punniken .....

Maar was het eigenlijk niet vooral een werkje voor meisjes?

Louis Sparidans