Henk van Mierlo
- Datering van de gebeurtenis: 26 maart 2010
En toen kwam ik ze allemaal tegen: Mieke Nelie van der Heijden, Louis, Tjeu en Riet, Rien natuurlijk en Chantal, Ronald, Petra, Hans Herrings (wiens naam verkeerd in het boek staat), en dan nog een aantal mensen die ik wel van gezicht maar niet van naam ken, allemaal in die ouwe hal van “het Spoor”, waar onze ome André nog z’n kastje had en waar ik jarenlang was langsgelopen, maar nooit eens erin omdat het een onneembare vesting leek met een strenge portier aan de ingang,
Het liep een beetje uit de hand; de geluidsinstallatie was wel goed, maar het publiek kwetterde maar door. Maar wat wil je? Allemaal, van vóór of áchter de kerk had een verhaal te vertellen en dat kon niet wachten tot Rien of Chantal hun verhaal verteld hadden, alweer het “Verrek, val dood, lèèfde gij ok nog?” En daar kun je met de beste geluidsinstallatie niet overheen komen.
Het boek “Theresia in de schijnwerpers” van Chantal en Rien is een prachtige uitgave geworden en ik ben er trots op dat ik een paar bladzijden mocht vullen.
Mijn (erg zieke) dochter Jeannette vond het heel erg leuk om zichzelf als boreling in Theresia terug te vinden en ik zou dat verhaal nog willen aanvullen met de volgende anekdote:
Pastoor Verschuuren had bij een huisbezoek gezegd dat Jeannette een beetje geel zag en dat dit weleens een ziekte kon zijn, waarop Mevr. Ramperti, de vroedvrouw, zei: “de pastoor moet zijn eigen maar met z’n heiligen en kaarsen bemoeien, de rest doe ik wel.”
Mijn zus Marianne moest “spoorslags” vertrekken toen een modeltrein verschrikkelijk begon te stinken in de bedoeling hem aan de gang te krijgen.
Al met al heb ik toch een heerlijke middag gehad en vind dit een evenement om nooit meer te vergeten
Henk van Mierlo
Nuenen
