Louis Sparidans
- Datering van de gebeurtenis: Rond 1950
Het kon niet uitblijven! Na mijn artikel "Wij dóen .... de rondjeszang" van vroeger, ben ik van verschillende kanten óók geattendeerd op een liedje dat onvervreemdbaar aan de rondjeszang verbonden is.
Ofschoon we vroeger talrijke meezingers kenden (ik noem er maar enkele als voorbeeld: daar bij die molen, aan het strand stil en verlaten, rosamunde, zeeman oh zeeman, hij was een smokkelaar, kleine greetje uit de polder, faria faria, ik heb m'n wagen volgeladen, mama 'k wil een man hè, op de woelige baren, en zo kan ik nog wel even doorgaan) was er altijd wel iemand bij de rondjeszang die, eenmaal aan de beurt, met z'n mond vol tanden stond.
Of, in een groter gezelschap, iemand die was vergeten dat het door hem of haar gekozen liedje al een keer gezongen was tijdens de ronde, want dat mocht ook niet!
Dan werd zo'n voorval "genadeloos" afgestraft! Dat gebeurde dan met het volgende liedje, waarbij de betrokkene zich (al was het maar eventjes) zeer schuldbewust toonde:
Hij is er meej zun kuntje in ut waoter gevallen, falderalderiere, falderalderare; hij is er meej zun kuntje in ut waoter gevallen, falderal, deralderalderalderal enzovoorts.
Indien van toepassing uiteraard: zij is er meej dur kuntje enz.
Als iemand de melodie niet kent: vraag het dan maar aan willekeurig elke oudere Tilburger. Hij of zij zal het zeker willen voorzingen!
Louis Sparidans, Grave
Bij gebrek aan een andere toepasselijke afbeelding, een fotootje waarbij te zien is hoe ons jongste kleindochtertje vorig jaar zomer aan het strand (enigszins verbaasd) met d'r kuntje in het water was gevallen.