- Datering van het verhaal: 26 april 1942
Het begon als een gewone dag
Zondag 26 april 1942 een gewone zondag zoals zo vele. De twee oudste zonen waren naar de hoogmis van 11.00 uur in de kerk aan de Hoefstraat.
De andere gezinsleden waren thuis, moeder was bezig om het middageten te bereiden, vader bracht een bezoek aan de toilet en dochter Willie stond iets in te schenken en ons kleine broertje was aan het spelen in de bijkeuken. Het huis was helemaal schoongemaakt voor de grote dag, 14 dagen later, dat ons broertje zijn eerste communie zou doen. Hij was al maanden op school bezig met de nodige voorbereidingen van dit plechtige moment.
Er kwamen vliegtuigen over, hetgeen geen aanleiding was om naar buiten te gaan. Er was geen luchtalarm zoals de keren daarvoor. Eén van die keren had onze broertje tegen zijn trouwe hond Loekie gezegd: "Kom maar, die bommenwerpers doen niets, ben maar niet bang ik ben bij je".
Willie vertelt haar verhaal als volgt:"Wij waren in de bijkeuken om het huis schoon te houden voor de grote dag van ons broertje. Dat vliegtuig hoorden wij wel, maar wij schonken er geen aandacht aan. Plotseling hoorden wij een klap en was de gehele bijkeuken vol met blauwe rook. Vader kwam snel van de WC en trof een hartverscheurend schouwspel aan. Moeder stond gebogen en was ernstig gewond geraakt aan haar benen. Als ze recht had gestaan, zou ze zijn onthoofd zijn, de muur achter haar was doorzeefd met scherven van de bom. Ik had scherven in heel mijn benen. Maar ons broertje, die daarvoor nog zat te spelen, was zeer ernstig gewond. Dr. Pietserse werd erbij gehaald en met spoed werd er een ambulance geregeld.
Voor ons broertje kon de hulp niet meer baten, hij is die middag in het ziekenhuis overleden aan zijn verwondingen. Enkele dagen later is hij begraven op het kerkhof van de Hoefstraat aan de Vollenhovenstraat.
Moeder en ik hebben het voorval overleefd. Na verzorgd te zijn in het ziekenhuis, werden wij naar huis gestuurd. Het ziekenhuis was gevorderd voor Duitse soldaten die gewond waren of nog zouden geraken. Wij werden door de zusters Franciscanessen thuis verpleegd, iedere dag kwamen zij de wonden verzorgen.
Wij mistten ons broertje enorm, het was een forse slag voor ons gezin. Het hondje Loekie, altijd een lief hondje, was door het verlies van zijn baasje veranderd. Hij was niet meer thuis te houden. We hebben dan ook afscheid van het trouwe beestje moeten nemen.
In volgende bijdragen volgen wij het levensverhaal van Willie en de gevolgen van dat fatale moment, dat haar, haar hele leven zou blijven achtervolgen.
Rien van der Heijden
Januari 2010 (SM 10)
Met dank aan:
Willie en zoon Corné
Mariëtte van Brekel, Behandelcentrum de Hazelaar
Bijlagen:
Foto´s Beeldonline, Regionaal Archief Tilburg: 001230, 001234, 1893 en 3083
